Nefret,kin,kızgınlık neden bu kadar uzun süre etkisini sürdürürken mutluluğun,sevincin zamanı azdır?Neden bu kadar adaletsizdir ki?
Hyatımızda hiç bu duygular olmasın demiyorum,diyemeyiz de.Çünkü üzüntü olmadan mutluluğu bilemeyiz,zor olmadan kolayı bilemeyiz,kırılmazsak iyi kalplerin değerini bilemeyiz,affedilmeyi bilmeden de affedemeyiz.Ama malesef insanın hiç unutmadıkları anlar kırıldıkları yada kızdıkları anlardır.O kişiye karşı nefret duyar ama gücü yetmiyorsa onu her gün görmek zorundaysa, işte bu canını daha çok yakar.Nefret ettiğin birisine karşı iyi davranmak değil,iyi davranmak zorunda olmak insanın canını yakar.Nefret edersin ama bir şey söyleyemezsin.Kırılırsın ama belli edemezsin çünkü belli etsen bile hiç üstüne almaz ve daha çok canını yakar.Kısacası canın yanar ama daha çok yanmaması için susarsın.Çünkü susmak zorundasındır.Ona içinden nefret kustuğun halde gülümsemek zorundasındır.İçinde biriktirmek zorundasındır çünkü en sevdiklerin bile onun yanındadır.Sende onlar için buna katlanmak zorunda kalırsın.Baktın olmuyo sevmeye çalışırsın ama imkansızdır çünkü o bunun kıymetini bilmez ve acı çekmeye devam edersin.Zaten böyle olan insanlar kendilerinin her şeyi yapabiliceklerini düşünen insanlardır.Kimse umurlarında değildir.İşte insanı çileden çıkaran budur.
Ama ne çare?Ne yapabilirsin ki?Ona iyi davranmak zorunda olmaktan başka ne gelir elinden?Bu soruların tek bir cevabı var.O da koca bir ’hiç’ tir.Evet hiç bir şey yapamazsın.Söylediklerine kulağını tıkamaktan,yaptığı şeyleri görmemek için gözünü kapatmaktan başka hiç bir şey yapamazsın.Şimdi diyeceksiniz ki bu kadar uzatmanın ne anlamı var?Bir daha görme olur biter.Ama maalesef öyle değil işte.Eğer hayatınızda çok sevdiğiniz, kaybetmeyi göze alamadığınız kişiler onun yanındaysa onun yaptıklarını görmüyorsa buna katlanmak zorundasınızdır.
Kimsenin bunları yaşamaması dileğiyle...