Hani bazı duygular vardır.Yaşarsın,yaşatamazsın.Anlarsın,anlatamazsın.Görürsün,gösteremezsin.Duyarsın,dinletemezsin.İşte öyle bir duygu yoğunluğunda yazıyorum bunları.
Hep ’ACABA’ ları düşünerek,hep ’KEŞKE’ leri arzulayarak,hep ’UMUT’ ederek yaşarız...
Sevdiklerimiz bir vardır,bir yoktur,mutluluklarımız bir var olur,bir yok.Umutlarımız bir çıkıştır bizim için,bir hüsrandır.
Anlam veremeyiz ya bazen bazı şeylere.Kaybetmekten korkarız ya hani.Hani hep sevilmeyi bekleriz,sevmek dururken.Hani hep anlmak isteriz,vermek daha önemliyken.
NEDEN?
Yarının ne getireceğini bilmeden yaşıyoruz hep.Hep daha güzel şeyler arzulayarak bitiriyoruz günü (Yarından)
Oysa biliyoruzki,bu günlerde dünlerin yarınıydı ve biliyoruz ki, yine farklı hiç birşey olmadı! Peki o zaman neden?
Neden bu beklentiler, bu ’ACABA’ lar,bu ’KEŞKE’ ler, bu ’UMUTLAR’ ?
Çünkü biz hep yerimizde durup gelmesini bekleriz güzelliklerin,çıkıp aramaya korkarız, kayboluruz sonra diye.Aramaya korkarız,hayal kırıklığı yaşarız diye...
Oysa eminim,bulacaklarımız bulmayı umut ettiklerimizden daha çok mutlu edecek bizi. Kömür kırıntıları arasında beyaz bir taş bulup, elmasmış gibi seviniriz. Zifiri karanlıkta ateş böceğinin dans edişinden zevk alırız. Kaybolsak da gök yüzüne bakıp,o masmavi göğe uçarız sanki. Ve sanki bulutların üzerinde yatıp uyuruz.
Sanki işte o an özgürüz, o kayboluşumuzda.
Oysa kaybolmuştuk ya, korkmamız gerekirdi ya hani.Bulduklarımızın getirdiği mutluluk bize bu korkuyu unutturdu işte.
İşte bu yüzden kaybolmaktan değil,
Güzel şeyleri, ARKADAŞLIKLARI,DOSTLARI,GÜVENİ,İNSANLIĞI,ŞEFKATİ,SADAKATİ
kaybetmketen korktum ben hep.
İşte bu yüzden, kendimde kaybolup,başkalarında var oldum.
Ve işte bu yüzden, şimdi çok MUTLUYUM...

SİZ NEDEN OLMAYASINIZ Kİ!!! :)[