Gözlerimi güne açtığımda görüyorum. Koca kainattan bana ayrılan bir daire gibi. İkametgah adresim. Sağ var sol var, üst ve alt. Bakışlarımın ulaşabildiği yer kadar dairem.
Bu benim yaşam bölgem. İdare ettiğimi zannettiğim alan.
Görmek, hayatımın en önemli işlevi. Kulaklarımla gördüklerim, burnumla gördüklerim, dilimle gördüklerim, yüreğimle gördüklerim hepsi görmekle ilgili. Her şeyim le görüyorum. Algıladıklarımla var her şey.
Elimdeki tüm veri bu. Gerçeğe dair. Bu aynı zamanda benim hayatım. Kullanayım diye bana ikram edilmiş. Merkezinde duruyorum gördüklerimin. Etrafımdaki her şeye isim verilmiş, sıfatlandırılmış. Bana bile ! Sıfatlar dahi sıfatlandırılmış. Eylemlerin önemi öznesine yüklenmiş. Kim sorusunun cevabı, her eylemin faili olmuş. Özne her şeyi yüklenmiş lakin öz ne(?) onu bilememiş !
Şimdi tüm bu algın içinde mekan ve zamanı arıyorsun. İzlediğin resme mekan, gözünü açıp kapamana da geçen zaman diyorsun. Kandırılmışsın. Bir sinema izlermiş gibi, gözlerimin gerisinden gözlerimin gördüklerini seyrediyorum. Ben yani gizli özne yani gözne, işte hepsi olan ben, kendimden kendimi izliyorum. Tek bir fotoğrafa bakıyorum, üzerindeki nesnelerin sürekli değiştirildiği. Tek bir an var. Değişen nesnelerin seyrinin gözlendiği.
Sükunet... Sana gerçeği sunacak tek gerçek. Tüm giyindiklerini soyun. Sana sonradan öğretilen her şeyi kaldır çöpe at. Boşalt zihnindeki bilgi kirliliğini. Öğrenme senin için neyin iyi neyin kötü olacağı bilgisini. Her şey güzel çünkü. Yalın kal, yalnız kal.
Kendinle baş başa kal. Su gibi...
Sana gerçeği kimse veremez. Sen gördüklerinde kaybolma. Çık oradan . Kendi içine yürü. Yeni yaratıldığın o güne.
Her şeyin bilgisinin zat’en sende olduğu o güne. Hiç bir şeyi bilmediğini zannettiğin o güne.
Şimdi mukaddes vadiyi düşün. Her şey sükun. Hiç yeni doğmuş bir bebeğin dünü yarını olur mu? Kaygısı, telaşı olur mu? Adın yokluk senin. Adın A’dem. Adın adam. Büyüdükçe adamlığını kaybediyordun.
Mukaddes vadidesin.
Adın yok, sen yoksun. Hiç bir şey değilsin. Olma da zaten.
Ordasın. yalnız. Vadide. O’nlasın. O’ndasın. Bunu kaybetme.
Adem olduğunu bilerek, O’nla olduğunu unutmayarak dön geri. Döndür alemine yüzünü. Doğru tut yönünü.
Artık her baktığında O’nu seyret, eserlerine bak, nakışlarını izle alemdeki, fırça darbelerine hayran kal. Estiğinde rüzgar kokusunu çek içine. Şah damarından yakın, daha yakın, daha, daha.. O’NLA O’NU SEYRET. Yokluğunu zevket. Adem olduğunu unutma, unutma adın yok senin.
Sen yoksun, O var. Hafifle.
O var.
Gül’ümse :)


NİL
5 aralık 2013