Hayır ben diğer tüm ahmak insanlar gibi olmayacağım. Dışarıya karşı saçma sapan mutluluk gösterisi yapmayacağım, her gece aptal aptal ağlayacağım.Evet bu doğru, ben acımı yaşayacağım. Kalbimin içinde ki bu boşluk utandırmayacak beni. Hatta gurur duyacağım o lanet yarayla. Üzüleceğim ama geçecek. Geç olacak belki her şey için ama geçecek. Hem baksana geçmeyen ne kaldı ki? Belki izlerin kalacak yüreğimin gizemli odalarında. Belki sen kokacak her yer ama bitecek. Yaranı taşımak artık utandırmıyor beni. Çünkü sen katilsin ve ben bu cinayete rağmen ayaktayım. Hayattayım. Yılmayacağım. Bıkmayacağım. Çünkü ben beni sevenler için yaşayacağım. Hayat bana bir şey daha öğretti, birini gerektiğinden fazla sevmek hem ona hem de kendine yaptığın bir eziyetmiş. O kendini hep eksik hissedecek ve sen daha fazlasını isteyeceksin. Kim bilir belki de bu yara ikimize yapılan bir iyiliktir. Ve ben bu iyiliğin bedelini yalnızlıkla ödüyorum.


Hoşça kal iki gözüm....