Doğumla Ölüm Arasında Bir Küçük Tebessümdür Yaşamak...2

• 21 Kasım 2013 Perşembe 02:48:27

Kısa bir süre sonra, Ankara Esenboğa’da karşıladım onu. Hasretleri genellikle sevince dönüştüren o heyecanlı bekleyişler vardır ya hani; vakit asla geçmek bilmez, yerinizde duramazsınız, başınıza, midenize ağrılar saplanır, deli danalar misali dolanır durursunuz, bir an önce vuslatla kucaklamanın sabırsızlığını yaşarsınız. İşte öyle bir bekleyişin nihayetinde, katlanılması zor bir ızdırap fırtınasının anaforlarına kapılmışken; elinde, Trabzon Farabi Hastanesinden aldığı, sarının en çirkin renginde bir hastane raporu dosyası ile çıktı geldi uçak merdivenlerinden.

Boynunun sol ön tarafında,şah damarının hemen yanı başında yer alan, vücudunun başka bir bölgesinden transfer edilen ve ölümün tüm soğukluğunu çağrıştıran soluk renkte bir deri parçası ile, biraz da beceriksizce kapatılan kocaman bir yarayı; biraz üzgün, biraz mahcupça, bir küçük sargı bezi ile gizleme gayreti içindeyken karşılaştık.

Uzun boyuna yakışan erkek yürüyüşünden, hayatın tüm zorluklarının inadına, başını hep dik tutuşundan, zamanı delip geçen ve hep ufuk çizgisine bir mızrak misali saplı kalan, insana inanılmaz güven aşılayan keskin bakışlarından eser yoktu. İnce ve biçimli dudaklarında konaklamaktan her zaman büyük zevk alan tebessümlerini, ve günün her anında etrafındakilere aktarmayı başardığı pozitif enerjisini, alışagelmişliğin aksine bu son yolculuğunda yanında getirmemişti. İlk kez çok sevdiği ve sevildiğini bildiği ağabeyine eli boş gelmişti. İlk kez, yüreğinde daima itina ile muhafaza ettiği mutluluk sihrini, geldiği yerde, tedavisi zor bu hastalıkla ilk tanıştığı soğuk bir hastane odasında bırakmıştı.

O gün, bir başka kucakladı beni, bir başka sardı. Ağabeyi, sanki avuçlarından bir kuş misali uçup gidecekmiş gibi, olanca kuvveti ile sıktı sıktı. Konuşmadı hiç, söküp koparamadım sarışlarını uzun bir süre. Bir başka acıttı içimi o gün susuşları, gözlerinde süzülüp giden bir iki küçük gözyaşı damlası. Sevdiğiniz birinin, yorgun kalp atışlarını hissetmek var ya, canından can koparıyor insanın, kahroluyorsunuz.

Çok zaman geçirmedik. İş yerimden süresiz izin aldım, diğer kardeşim de çıktı geldi yaşamakta olduğu şehirden. En azından moral destek olsun diye, ayrılmadık tüm tedavisi boyunca yanından.

Ankara Onkoloji Hastanesi, Türkiye’nin en büyük ve önemli kanser hastanelerinden biridir biliyorsunuz. Yeni mahalle ilçesinin, alçak tepelerinin birine kurulmuş, oldukça geniş bir yerleşim alanına sahip, ulaşılması kolay, mimarisi de diğer eski hastanelere oranla gerçekten güzeldir.

Geniş otoparkları, ağaçlandırması, dört bir yanınızda uzanan Ankara manzaraları, alışveriş ve konaklama merkezlerine yakınlığı, temiz ve Karadeniz yaylalarını hatırlatan havası ile gerçekten güzel bir hastanedir Ankara Onkoloji.

Her şeyi güzeldir de, içindeki insan manzaralarına sıra geldi mi, işin rengi inanılmaz boyutta değişir. Orada karşılaşacağınız tablo, çok yakar insanın yüreğini, hüzün bulutları çöreklenir ruhunuza; duygularınıza, hayatın realitesini tam manası ile orada kavrar, orada sağlığınız kıymetini daha iyi anlarsınız.

Bir zamanlar iyi bir gelir kapısı olduğu, şu anda atıl durumda olan bariyerler ve araç girişini engelleyen demir kapanlardan anlaşılan hastane otoparkına ilk ayak bastığınızda, gerçekten insanın içini acıtan manzaralarla karşılaşıyorsunuz.

Kanser hastalığı, tedavisi oldukça uzun soluklu olan ve yüksek moral motivasyon gerektiren, tüm bu çabaların sonunda da maalesef kısmen sonuç alınabilen bir hastalık.

Ankara Onkoloji Hastanesi’nin otoparkı, günümüzde yaşadığımız kısır çekişmelere nazire yaparcasına; ülkemizin dört bir yanından, küçücük de olsa, bir ümit kıvılcımı peşine takılıp gelen anneler, babalar, evlatlar, akrabalar ile dolup taşıyor. Bu insanlar, birer barınma,yeme içme, uyuma, velhasılı yaşama mekanı haline getirdikleri araçları ile orada bir arada yaşıyor; ortak bir kaderi paylaşmanın, her birinin yüreğini başka türlü dağlayan bir acı karşısında, dayanışmanın en güzel örneklerini sergiliyorlar.

Gülümsemeyi unutan yüzleri, uykusuzluktan kızaran gözleri, yerlere serilen kilimler, battaniyeler, karton parçaları üzerinde yatmaktan kırışan elbiseleri, bakımsızlıktan birbirine karışan saç sakallar ve mutsuzluğun en koyu grisini yansıtan donuk bakışları ile bir mahzun insan topluluğu.

Bu gariban insanlar, tüm olumsuzluklara, tüm hüzünlerine rağmen, genlerinde taşıdıkları misafirperverlik ve komşuluk ilişkileri ile ilgili güzellikleri, burada bile ellerinden geldiğince yerine getirmeye çalışıyorlar.Hastaneye yolu yeni düşen bahtsızları, hemencecik kendi yakınlarından biri imiş gibi kabulleniyor,imkansızlıklarının elverdiği ölçüde, becerebildikleri kadarı ile ağırlamaya, yardımcı olmaya çalışıyorlar.

Bir Urfalı dede, bir Zonguldaklı delikanlı ile koyu sohbetlere dalabiliyor. Çorumlu bir anne ile, Vanlı bir gelin, yüreklerindeki acıyı bölüşebiliyorlar.

Bu vatanı bölmeye, parçalamaya çalışanlar, laik-dinci diye kutuplara ayırmaya uğraşanlar; güzel güzel, kardeşçe, arkadaşça, dostça yaşamak varken, köhne, çirkin, kokuşmuş inanışlar, ideolojiler peşine takılarak, insanımıza hayat standardının en düşüğünü layık görenler; halkı güdülmesi gereken koyun sürülerine benzetip, aşağılayanlar, kamplara bölmeye çalışanlar,Cennetten tapu satanlar, gidip görmelidirler o hastane otoparkındaki insan manzaralarını.

Çanakkale savaşının, tüm imkansızlıklara rağmen, tüm dünya ulusları ve onların muhteşem ordularına karşı nasıl kazanıldığını, sanırım o manzarayı kendi gözleri ile gördüklerinde daha iyi anlayacaklardır.

Bu büyük kanser hastanesi, asil işlevinin dışında, normal hastalara da poliklinik hizmeti vermektedir.Hem yörede yaşayan ve alışageldiğimiz normal hastalıklardan şikayetleri olanlar, hem de Türkiye’nin dört bir tarafından, o amansız hastalığa yakalanan ve şifa bulmak ümidi ile Ankara’ya, bu önemli sağlık merkezine koşanlar; sabahın erken saatlerinden itibaren, ilk başvuru gişeleri önünde uzun kuyruklar oluşturarak, muayene sırası almaya çalışırlar.

Buradaki insan manzaraları, diğer hastanelerden çok daha değişik, çok daha yürek yakıcıdır. Kendini biraz kırgın hisseden, doktordan bir küçük antibiyotik, ya da ağrı kesici alabilmek için sıraya giren ve genellikle anlayıştan uzak insanlar ile; ölümün soğuk gerçeği ile erken yüzleşen, belki de bu dünyadaki saatleri sayılı olan, psikolojik yönden tamamen çöküntüleri yaşayanların, yer tutma kavgasını izlersiniz bu uzun kuyruklarda.

Yürüyemeyen ebeveynlerini sırtında taşıyan hayırlı evlatların yanı sıra, evlenme çağındaki gencecik kızları ve akranları okul sıralarında ders görmekte olan küçük çocukları görmeniz mümkündür bu hayata tutunabilme savaşında.

Poliklinikte muayene olabilecek hasta sayısı sınırlıdır ya, o gün eğer sıra alabilmişseniz, mahzun bir mutluluğu yaşarsınız. Yok, eğer sıra alamamışsanız, otoparkta ,bir araba koltuğunda, ya da yere seril iptidai yatağınızda geçireceğiniz bir yorucu gece daha sizi beklemektedir. Ümidinizi yeni doğacak güne taşımak zorundasınız artık.

Üç yetişkin, görmüş geçirmiş, dinamik insanız. Usulünce sıra almamız zor olmuyor. Kardeşlerinin yanı başında olması, hastanedeki her adımda onların desteğini arkasında hissetmesi, kardeşim için büyük moral oluyor.

Muayeneler tamamlanıyor, önceden yapılan operasyonlar inceleniyor, filmlere, patoloji sonuçlarına, ameliyatın seyrine dair doktor raporlarına bakılıyor inceden inceye. Teşhis doğru konulmuş. Malign Melanom.(Ben kanseri)

Tespit ve ameliyat zamanında yapılmış. Ben, iç kısma kadar uzanan bölümü ile bulunduğu yerden kazınmış,6-7 cm çapında bir bölgeye, başarılı bir operasyonla vücudun başka bir bölgesinden deri transfer edilmiş. Yaranın dış ortamla bağlantısı estetik olarak çok hoş gözükmese de,sorunlu bölge sağlıklı olarak kesilmiş ve hastalık kontrol altına alınmış.

Şimdi, tüm vücut, iç organlar, tüm benler, en önemlisi de tüm lenf sistemi gözden geçirilecek, hastalığın başka bir bölgeye yayılıp yayılmadığı araştırılacak. Doktorlar, kocaman bir liste tutuşturuyor elimize. Röntgenler, tomografiler, ultrasonlar, MRlar, bunları çektirin ve acele olarak geri getirin diye de tembihliyorlar.

Hastanenin, güneş görmeyen bodrum katı. Daracık koridorlara sağlı sollu sıralanmış büyükçe odalar, içlerinde çeşit çeşit radyasyon yayan cihazlar. Rengarenk ışıklar, karışık şekilleri barındıran ekranlar, elektronik sesler, telaşla koşuşturan insanlar,sinirleri gerilmiş görevliler, hararetli tartışmalar, ter kokuları...

Kaderin garip cilvesi mi desek, yoksa hastane yönetiminin ilgisizliği, dikkatsizliği mi bilemiyorum; bu cihazlardan faydalanabilmek için sıra alınan gişe ile hastane morgu, doğal olarak da hastane imamının odası yan yana sıralanmış o sevimsiz bodrum katının bir köşesinde.

Vücudunuzun içerisinde, kendi bildiğince gezinen ve tutunduğu her organa ölüm taşıyan bir illet var. Onu yakalayabilmek, bulunduğu yerden söküp atabilmek için çaresizlik içinde çırpınmaktasınız. Bir an önce filmlerinizi çektirmek, bir an önce tedaviye başlamak için uğraş vermektesiniz. Sabahın köründe başladığınız ve oldukça uzun ve yorucu bir zaman dilimine yayılan muayene sırası alma mücadelesinden sonra, şimdi de film çektirme fişi alma kuyruğundasınız. Tüm bu sevimsizliklerin yanında bir de, ölüleri yıkamak ve define hazır hale getirmekle görevli imamla koyu bir muhabbete girmek, kanserden ölen insanların, morga transferini seyretmek zorundasınız.

Bu nasıl bir imtihan, bu nasıl bir işkencedir Allah’ım? Sapasağlam olan, sadece kardeşime moral destek verebilmek için orada bulunan beni bile, bu durum fazlası ile rahatsız ediyor. Varın hastaların durumunu sizler düşünün artık.

Uzunca bir bekleyiş maratonundan sonra, nihayet ilk fişi alma sıramız geliyor. Bakıyoruz, tam elli gün sonraya randevu verilmiş. Tüm insanlar gibi, biz de büyük bir şaşkınlık ve moral bozukluğu yaşıyoruz. Oysa doktor, hemen çektirin ve getirin dememiş miydi? Dalga mı geçti bizimle, nedir?

Bizden önce fiş alan yaşlı bir nine ve dedeye takılıyor bakışlarım. Nineciğimin, çakır gözleri yaşla doluyor,pamuk yanaklarından süzülen bir damlanın, kirli kahverengi zemine düşüşünü seyrediyorum üzüntüyle. Yardım ediyorum öpülesi ellerinden tutarak, yavaş yavaş ve zorlukla oturdukları banktan doğruluyorlar;iki ay sonraki film çektirme günü gelene kadar, memleketin belki de en uzak köşesindeki evlerine doğru, birbirlerine omuz vererek, yorgun adımlarla usul usul yürüyüp gidiyorlar. Arkalarından öylece bakıp kalıveriyoruz mahzunca.Yüreğimiz parçalanıyor, gözlerimiz doluyor.

’Acaba bir daha buraya, bu sevimsiz hastane koridoruna dönebilecekler mi? Gittikleri yerden dönecek kadar ömürleri olacak mı bu sevimli insanların?’ diye düşünmekten kendimi alamıyorum.(Devam edecek)

Bir tutam hayat-20.11.2013-Azerbaycan