ANADOLU ERENLERİ

• 22 Aralık 2006 Cuma 07:44:23

ANADOLU ERENLERİ

İçinde bulunduğumuz haftanın Mevlana Hazretlerini anma haftası olması hasebiyle bu konudaki düşüncelerimizi sizlerle paylaşmayı düşündük.

Merhum Üstad Osman Yüksel Serdengeçti, Mevlana’ dan söz açmayı, denizi bardakla boşaltmaya benzetir. Öyle bir ummanı, öyle bir deryayı anlatmak biz aciz hayranları için gerçekten de öyledir.

Molla Cami’ nin “Peygamber değildir, ama kitabı vardır.” dediği büyük Âşık Mevlana, başlı başına bir alemdir, bir kainattır. Konya’da yanan aşk ateşi asırlardır bütün bir beşeriyyetin malı olmuş, ondaki aşk dinler ve diller üstü bir hal almıştır.

Anadolu’da Mevlana ve Yunus Emre birbirine yakın tarihlerde yaşadılar. Aynı çağda yaşamış olmalarının fevkinde onları yakınlaştıran temel esas İslamiyetti ve ilahi çağrının Anadolu insanına tebliğinde kullandıkları ortak metot yani aşk, sevgi ve yaratılana Yaratandan ötürü gösterilen hoşgörü mantığıydı.

Onüçüncü asrın sonlarına doğru, biri Konya’da, diğeri Eskişehir taraflarında iki büyük ruh mimarı, gönüller kahramanı zuhur etti. Mevlana yüksek tabaka, Yunus da halk tabakası üzerinde yüzyılları aşan bir gönül saltanatı kurdu. Onları tutuşturduğu kutlu ışık zamanımıza kadar geldi.

Son yılların her türlü ahlaki, sosyal, ekonomik ve emperyalist tahribatına rağmen, hâlâ kötü emelli kişilerin arzuladığı buzulmuşluk, bekledikleri toplumsal çözülme gerçekleşmemişse, bunda derin ahlak sahibi bu gönül erlerinin mutlak etkisi bilinmelidir. Zira güneş, bulutların ardındayken de ışık vermeye devam eder.

Manevi dinamikler açısından iflasın eşiğine geldiğimiz çağımızda, Mevlana, Yunus Emre ve Hacı Bektaş-ı Veli gibi manevi etki sınırları zamanımızı aşan insanlar için vefat yıldönümleri maalesef bir anlamda istismar yıldönümleri haline gelmiştir.

Mevlana`nın " Ne olursan ol yine gel, bin kere tövbeni bozmuş olsan da gel. Bu kapı umutsuzluk kapısı değildir." diyerek çağırdığı kapı Hakk` ın güneş batıdan doğuncaya kadar kapanmayacak olan tevbe kapısıdır. İmandır, islamdır, Allah`a teslimiyettir. Mevlanayı anma proğramlarında anılan Hakk âşığı Mevlana değil de başka birisiymiş gibi sanki.

Gerçek kimliği unutturulmuş, sol siyasetin ve ideolojilerin gölgesine hapsedilmiş, İslam’dan uzak bir konuma mahkum edilmiş Hacı Bektaş-ı Veli’ nin elbette ahiret gününde davacı olacağı kimseler olacaktır. Hele içkili eğlence mekanlarının vazgeçilmez figürü haline getirilen mevlevilerin! sema gösterilerine bakarak, Mevlana ve insanlığa çağrısını böyle zannetmek Mevlana’ ya, bizzat o yolun takipçisi olduklarını iddia edenlerin hakaretidir. Binlerce şükür ki bu anlamda Bizim Yunus için böyle bir istismar yok.

Dinin, manevi değerlerin, ahlakın, adaletin, hukukun ve barışın olmadığı, zulmün, ihanetlerin, küfrün ve her türlü ahlaksızlığı hakim olduğu bir dünyada yaşıyoruz. Ancak gerçek imanla ayakta kalabiliriz. Gölümüzü ve beynimizi inanılması gereken şirkten uzak gerçek imanla doldurmalıyız. Tabiat boşluk kabul etmez, onun yerine başkaları başka şeyler doldurur.

Mehmet Kaplan hocamızın şu görüşü aslında halktan ve milli kimlikten uzak aydınlarımıza bir ikaz, bir tavsiye olarak yeter kanaatindeyim:

“İsterse dinsiz olsunlar. Aydınlar milli ruhun keşfi için ana kaynakları dikkatle okumalıdırlar. Yunus Emre’de en dinsiz insanı uyandıracak ilhamlar vardır. Ondan işe başlamalıyız. Dikkatle okunursa, Yunus Emre’nin bizi kurtaracağına inanıyorum.”

Yunus’ u edebiyatta zirve yapan söz ve gönül gücüydü. Dergaha kırk yıl eğri odun taşımayan ahlakıyla da gönüllere taht kurmuştu. Başta söylediğim gibi memleketimizde kıymet arzeden pek çok şahsı ANMA günleri çok fazla olmakla beraber, onları ve onların hayat felsefesini ANLAMA günleri maalesef hiç yok.

Günümüzde bu tür anma proğramları şekilcilikten ve gösterişten öteye geçmiyor. Siyasi şova dönüştürülüyor. Hiçbir anma programı, sempozyumlar, konferanslar ve benzeri etkinlikler, Mevlana, Yunus ve Hacı Bektaş-ı Veli gibi insanların Hakk’ a eren ruhunu yürekten okunan bir FATİHA kadar ihya edemez.

Esasında hiçbir mü’mine, arkasından hayırla yad edilme ve fatihadan başka bir şey manevi gıda olmaz.

Saygılarımla
Hüseyin Gazi