Artık istesende yokum bak!

Buharlaştım, kül oldum, havaya, suya, toprağa karıştım. Kim demiş ki fanilerin sevdaları baki kalır. Yok oldu bak benimle birlikte. Bedenim, beynim, yüreğim çölleşti, kurudu, canlı hiç bir hücresi kalmadı. Çağlayan nehirlerin yatakları nasıl bugün kurumuş ve sadece çakıl taşlarından ibaretse, bana bu yangından geriye kalan ise kalansa sönen küller oldu. Tüm mevsimlerin; yazın, baharın, hazanın coşkusu, renkleri, yerini griye, savruluşa bıraktı. Öyle bir savruluş ki bir daha geri gelmeyecek, istesemde olamayacak ne yazık ki!



Artık yokum bak!

Kör oldum, görmüyorum yaprağın üzerindeki çiğ damlacıklarını, uçuşan kelebeğin ipeksi renklerini. Güneşin doğuşunu, halka halka sarı sıcağını ruhumda,bedenimde hissedemiyorum. Dokunamıyorum şiirlere, dinleyemiyorum türküleri, şarkıları.

Bulutların gökyüzündeki haylaz çocuklar gibi saklambaç oynamasını, resimler çizmesini görmüyorum. Gülün kokusunu, bülbüle olan nazını anlamıyorum. Aşka dair sözcükleri dökemiyorum sayfalara, tıkanıyorum, bitiyorum. Yürek hazinemi bitirdim, yoksul ve yoksun oldum. Çölleştim, bir tanecik otu bile yetiştiremiyorum. Ölüyorum artık yavaş yavaş, karışıyorum toprağa. Yaşam sözlüğümden aşka dair tüm cümleleri çıkardım. Yalnız geldim ve yalnız gidiyorum,



Artık yokum bak!...