Menekşelere hep ilgi duymuşumdur. Çocukluğumdan beri hep onlarla ilgilenirim. Topraklarını değiştirir, sularını verir, köklerini temizlerim. Bunları yapmak beni mutlu eder ve günün stresini atmama yardımcı olurdu.
Bir gün menekşelerim den biri solmaya başladı. Her gün onunla ilgileniyordum. Sürekli su verdim, toprağını değiştirdim. İki hafta geçmesine rağmen bir türlü kendine getiremiyordum. İlaçlamalarım karşılık vermiyor günden güne sararıyordu. Bu güne kadar yüzlercesini kaybetmiştim ama bu farklıydı, bambaşkaydı çünkü babamın hediyesiydi. Onu bütün menekşeler den ayrı tutuyordum, daha verimli toprakta büyütüyordum. İçimde büyük bir umut vardı yeşereceğine dair. Adını umut koydum sarardıkça umudumu yitirmiyor daha fazla mücadele ediyordum. Bir sabah kalktım kahvaltımı yapıp evden çıktım. Ne kadar dalgınmışım ki menekşeme bakmayı unutmuşum. İşim bitti hemen eve döndüm. Menekşemin suyunu doldurup yanına gittim ama nafile... Artık umudum ölmüştü... Yeşermeyeceğini bildiğim halde suladım sonra onu da diğerleri gibi attım. Şimdi daha büyük sorunum vardı. Umudumla ilgilenirken diğer menekşelerimi unutmuştum. Bir kaçı hariç diğerleri çoktan solmuştu. Bir menekşe için birçok menekşem den olmuştum. Kendime hem kızıyordum hem de kendimle gurur duyuyordum. Bir umudum için savaşmıştım kazanamasam bile... Sırf bir umudum için diğer umutları mı yıkmıştım... Hiç pişman olmadım.
Şimdi pişman olmadığım ve umudumu yitirmediğim için seramda yeni umutlarımı yetiştiriyorum...