“Sen kibirlisin Erciyes ! Başına bulutları saran ukala birşeysin.
Erciyes sen, sana ait güzelliklerini kaybetmişsin. Modern çağın kirli dumanlarıyla haşır neşirsin.
Bağrına başını yaslayan ala ceylanların, yavru kuzuların ve kör karıncaların hıçkırıklarını artık duymuyorsun. Sen, senlikten çıkmışın Erciyes ! Sana gıpta ile bakan yürekler gayri sızım sızım sızlıyor.
Eskiden sana aşık bir çocuk vardı; şimdi sana küs.Gelincikler, kırlangıçlar, ak kanatlı güvercin, kınalı keklik küs.Fesleğenlerin eskisi gibi kokmuyor artık.
Utan kendinden ve aklar düşmüş saçlarından...
Eskiden tüm cellatlar senden korkardı..Başın haşmetli, yüreğin pekdi.
Bu vurdumduymazlık , bu sarhoşluk neden ?
Uyan Erciyes uyan !
Umuda uçurtmalarla yelken açan çocuklarından sana müjdeler getirdim
Sımsıcak sevgiler, devasa sevdalar getirdim.
Güneşten yana bize gülümsemen için
Ve sarılman için hayata...
Unutma; hani yeni bir dünya yaratacaktık...
Yeni bir dünya
Bir dünya ki anlatılası gibi değil,
Sen gibi
Aşk gibi
Yarına...

Haydi sarıl Erciyes ! Bak ben geldim.
Sana çocuk gülüşlü müjdeler getirdim..”