BİR YOLCULUĞUN ANATOMİSİ

• 1 Kasım 2013 Cuma 22:21:12

GÜN 7.5.2011 Akşam karanlığı okul bahçesi loş bir havaya bürünmüş. Küçük kız yüzme takımı ve bir kısım aileler beklemekte,öbek öbek dağılmışlar ve bir birleriyle sohbet etmekteler. Bu bekleyiş meraklı bir bekleyiş. Âmâ heyecanlı bir bekleyiş. Minik yürekler hızla çarpmakta Ve göğüs kafesini delip fırlayacak gibi çarpmakta. Gecenin soğuğu çökmüş, hafif hafif dişler birbirine galebe çalmakta.
Böyle bir heyecan atmosferi içerisinde Güzel bir araba farları gecenin karanlığını yırtarcasına açıp geliyor. Okul bahçesine giriyor. Öğrenciler anne ve babalarından ilk defa uzun süre ayrı kalma korkusunun verdiği heyecanla titriyorlar. Koltuklar belirlendi anne ve babalar çocuklarını öptüler. Onlar da anne ve babaların ellerini öptüler. Araç hareket ettiği zaman çaldığı kılaksiyon benim bile içimi titretti. El salladık geride kalanlara. Son olarak herkes tek tek isimle hatırlandı ve yola devam edildi. Biz biliyorduk, ama Marmaris bazı öğrencilerimiz için muamma idi.Şehrin ışık cümbüşü geride dans ederek kalırken, biz önümüze baktık ve ip gibi uzanan yolun patırtısı ile tatlı bir uğultu birbirine karıştı. Uçarcasına sürdük mersedes arabamızı. Gece yarısı idi. Öğrencilerimi isim isim tanımaya çalıştım. Muzip bir öğrencim bana herkese bir isim taktığımı kendilerine de birer isim bulmam gerektiğini hatırlattı. Ecem senin adın kardelen olsun, küçük ecem senin adın balarısı olsun, Aslıhan senin adın zincir bozan olsun, begüm senin adın Aybüke olsun Zeynep senin adın zeytin olsun, berka senin adın burka olsun, elif su senin adın cimcime olsun, Cansu senin adın yere basan olsun dedik gülüştük, şakalaştık. Buradaki espri lakapları olsun diye değil, onları güldürecek motive edecek birer motif oluşturmaktı. Şakalaşarak yola devam ettik. Kütahya, Afyon, Denizli güzergâhı izlendi. Sabah güneş bütün güzelliği ile birlikte ilk huzmelerini ok gibi üzerimize fırlatmaya başladı. Hava aydınlandığında o güzelim yeşilliğin arasında Marmaris’e iniş yapmaya başladık. Kalacağımız oteli önceden belirlemiştik Karen hotel. Yerlerimiz rezerve edilmiş, temiz tertipli ve düzenli bir şekilde hazırlanmıştı. Otel önüne vardığımızda personeli ile daha önceki yıldan tanışık olduğumuz için bizi kapıda karşıladılar sıcak bir karşılama oldu Fatoş Hanım alev hanım geçen yıl bıraktığımız gibi yine oradaydı bizi gülerek karşıladılar. Dijital kilitlerimizi aldık. Yerlerimize yerleştik. Fatoş Rizeliydi ona Rizelilere ölüm diye şaka yapardım ve hiç bir zaman bana kızmaz gülerek hocam bizde sizi seviyoruz derdi. Ne alaka diyeceksiniz çünkü Rizelilere ölüm demek sizi seviyorum anlamını taşıyordu da ondan Otel personeli olarak bizlere çok sıcak bir ilgi gösterdiler alev hanım Güner Bey ve yemekhane personeli hep bize daha güzel nasıl hizmet ederiz hesabını yaptılar. Giriş resepsiyonuna Eskişehir spor bayrağı ve flaması çekildi. Hatta yıl boyunca orada kalması sözü alındı umarım sözlerinde dururlar.
Neticede karen otel bize güzel bir hizmet sundu. Biz kendimizi kendi evimizde gibi hissettik bu sıcak ilginin ve karşılıklı sevgi saygının verdiği güven bizi her yıl karen otele yönlendiriyor. Bunu reklam gibi algılayanlar olabilir ama maksadımız kimsenin reklamını yapmak değil, yiğidin hakkını yiğide teslim etmektir. Bir sefer daha yolumuz düşse yine o oteli seçerdim. Dönüş anı geldiğinde hepimiz helalleştik ve onlar orda kaldı biz geldiğimiz gibi yine yola düştük. Şakalaşa, şakalaşa dönüşümüzü gerçekleştirdik Eskişehir’e geldiğimizde gece yarısı olmuştu. Çocukların anne ve babaları bizi karşıladılar büyük bir heyecan ve mutlulukla çocuklar anne ve babalarının boyunlarına atıldılar. Herk öğrenci gecenin karanlığında anneleriyle yavaş yavaş kayboldu bende evin yolunu tuttum.

Ertesi günü okul merasiminde öğrencilerimizi arkadaşları önünde çıkararak onure etmeyi ihmal etmedik büyük bir yarışın sonu mutlu bir şekilde noktalanmış oldu.