Mekansız kral .......

• 21 Nisan 2008 Pazartesi 23:47:35

Dağ gibi umutları vardı kim bilecek.Belki mutlu bir ailenin kralıydı.Belki de hiç ailesi olmadı.

Bilemem.Ama belliydi her halinden hayatca ezildiği.Tirtir titreyen bedenini ıstamıyordu belliki yorgan yaptığı mukavva parçaları.Kirli sakılıyla siliyordu üşüyen gözyaşlarını.Ve bizler evlerimizin pencerelerinde tozpembe bakıyorduk hayata.
Düşüncelerimize sokmamıştık belki de yetim kaldırımların yetim mekancılarını.Yedik yedik doyduk sıcacık yemekeleri buğulu çorbaları.Kalanını belki ısıtıp yemeyi düşünmedik.Döktük kedi köpek önlerine.
Oysa ne İnsanlığına mağrum kalmış insanlar vardı sokak aralarında.Devrilmiş umutlar yatıyordu kaldırım taşlarında.
Amca dedim üşümüyormusun dedi oğlum yok.
Evin nerde hadi götüreyim dedi evim burası
Kimin kimsen yokmu var.sokak kedisi ve köpekleri
Onlar sevenlerim arkadaşlarım.
Aşımı suyumu paylaştıklarım.

Acı bir hayatın baş kahramanıydı bu amca.hayat hikayesini anlattı üşüyen sesiyle.Bir zamanlar kral gibiydim oğlum.Ben geçerken el pençe olurdu herkezler.Kader buymuş evlat şimdi itibarda etmiyor itler köpekler...