“Neden yazıyorsun?” demişti annem defterlerimdeki hikayeleri, nesirleri görünce ve de eklemişti ardından “sanki onlardan para mı kazanıyorsun?
Düşünmüştüm… Evet, ben neden yazıyordum, veya insanlar, yada yazarlar neden yazardı? Ceplerimdeki küçük küçük notlar neyin nesiydi, yada evin her tarafındaki kağıt, kalemler. Ya,cep telefonumun mesaj kısmına, imlayı katlederek gelen ilham kaçmadan alel acele yazılmış sözler…

Neden yazardı insan didaktik yazılarını, bedelini ödediği tecrübelerini paylaşmak için mi diğerleriyle? Yoksa kendini yazılarla geleceğe aktarabilmek için mi yazardı öylece? Para kazanmak için olabilir miydi yazmak isteği? Yoksa popüler olmak için miydi bu gayret? Kimbilir; belkide içindekileri döküp, kendi kurduğu dünyada, kendi kurallarıyla, ve engelsiz bir özgürlükle yaşamak için yazardı yazar…

Aslında yazar bir şeyleri anlatmak için yazar, aşklarını, yanılgılarını, heyecanlarını, düşüncelerini, özlemlerini, taraf ve taraf olmadıklarını… ve bir süre sonra aslında yazdıklarıyla kendini yazmaya başlar farkında olmadan, yada bir süre sonra kendini yansıtmaya başlar sıraladığı cümlelerin gizli mealinde. Ayrıca yazar yazmakla var olduğunu da kanıtlar bir yerde.

Yazar her ne kadar kendine has bir üslupla yazsa da yazdıkları geçmiş yazarlardan gelen mirasın çoğaltılmışları yada eksiltilmişleridir aslında.
Hani şu hayat dediğimiz bütün yazıların kaynağı yani, İşte, hayatı tıpkı büyük bir mutfak olarak düşünebiliriz, yazarları da ahçı... Hayatın dramlarını da malzeme ve baharatlar olarak düşünürsek aslında kullanılan malzeme hep aynı ama pişirilen yemeğin formülleri farklı olabiliyor. Kimi acı baharatı fazla kullanıp dramatik bir yemek sunuyor bize, kimi de baharatı hiç kullanmayıp tüketicinin kendi özgür kullanım hakkına bırakıyor yemeğin lezzetini…

Kimi yazarların popüler olmak yada para kazanmak gibi hiçbir iddiaları yok, sadece yazmanın o büyük cazibesiyle, aşkıyla durmadan yazıyorlar, kimi yazarlarsa yazdıklarında belli kriterleri gözeterek işin biraz daha ticari yanını düşünüyorlar. Sonuçta yazar kendi için yazıyor. Kimi sonradan ediniyor yazarlığı tahsiliyle, kimi doğuştan yetenekli oluyor. Lakin şu bir gerçek ki gerek tahsil, gerekse yetenek, zengin bir yaşanmışlık ve bu zenginliğin etkili bir anlatım becerisiyle izdivaç ettirildiğinde güçlü bir yazarlık meydana geliyor.

İşte, on sene önce annem sormuştu “oğlum para kazanmıyorsan niye yazıyorsun diye, o zaman ben de ilk yazılarımı yazıyor ve açıkçası o heyecanla neden yazdığımı pek bilmiyordum, dolayısıyla anneme mantıklı bir cevap da verememiştim. Oysa yazmanın bir mucizevi yanı daha vardı, anneme söyleyemediğim, ama şimdi bildiğim… insan yazarken yazdığına daha bir yakınlaşıyordu, onun ruhuyla derin muhabbete giriyordu.

Ve şimdi anne seni defnettiğim bu gecenin bilmem kaçında, hasretinin en dayanılmaz yerinde seni yazacağım bu kez, seni bir kez daha, bir kez daha yaşamak için. Bu küçük şiire seni yazarken silüetini de kalbimdeki tuale resmedeceğim.

Şimdi meleklerin kanadında berzaha yol alırken

Acaba seni hakkıyla nakşedebilir miyim satırlara

Senin tüm güzelliğini sığdırabilir miyim gönlümdeki tuale

Bak bu yazdıklarım senin son hallerindi anne

Gözlerin son dönemlerde biraz puslu biraz bulanıktı

Ama içindeki o berraklık nur gibi parlıyordu baktığın yüzlerde

Yüzünde yılların inşası derin kırışıklıklar

Kiminde acılar, kiminde mutluluklar

Ve o en zor da bile kaybetmediği tebessümlerin

Hani öyle yapmacık ve abartılı olmayan gülümsemelerin

Ve ellerin anne…

Öyle manikürlü, bakımlı değil

Nasırlı ve güçlü, ama yavrusunu seviyormuşcasına şefkatli

Ve saçların anne, beyaz bembeyaz kevser suları gibi ak ve pak

Hadi bir kez daha sor bana anne göklerden

“Oğlum bunlardan para kazanıyor musun” diye

Ve ben de sana şöyle sorayım anne

“Bu şiirimi benden satın almaya kimin kazancı yeter…”