KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
BABAM NEREDE ANNE? 2
Aradan birkaç gün geçmişti artık ölen ölmüş herkes yavaş yavaş işine gücüne dönmeye başlamıştı.
İşte ozaman daha fazla hissedilmeye başladı yalnızlığın acısı Gülsüm ağlamıyordu ama yanmış kavrulmuş ,tükenmiş haldeydi.
Gözlerine bakmaya cesaret edemedim düşünüyor soran olursa cevaplıyor sanki yanımızda değildi oda gitmişti kocasıyla oda ölmüştü onunla birlikte.
Sanki ruhu çekilmiş boş gövdesi ayakta duruyor yada durmaya çalışıyordu.
Fakirlik vardı evlerinden belliydi ama fakir olmak önemli değildi onların huzuru, mutluluğu yetiyordu hayata karşı direnmeye.Aynı evde kayın validesi birde eşinin kız kardeşi vardı hep birlikte yaşıyorlardı.
Hepsi boynu bükük kalmış hepsinin kanadı kolu kırıkdı.Gülsüm gözlerini kayın validesine çevirdi anne şimdi ne olacak? Dedi. Nasıl olacak biz dedi sustu…
Anlatamadı gözleri pınar gibi çağlamaya başladı mavi gözlerinde yine kara bulutlar dolaşıyordu.
Ama yapabileceği bir şey yoktu düşünmesi gereken iki çocuğu vardı ayağa kalktı kapıya kadar yürüdü dışarıya çıkacak kadar dizlerinde dermanı yoktu.
Ali..!Diye seslendi.
Ali kardeşiydi yanına çağırdı söyle dedi babamda gelsin buraya sonra döndü iki adım attı olduğu yere oturdu .Babası ve kardeşi geldiler aileden olan diğerleri zaten yanındalardı.
Baba dedi söyleyeceklerimi sakın kötü anlama ama ben gelmeyeceğim sizinle dedi odada sessizlik hakimdi.
Babası sebep ?dedi
Sebebi belli dedi ben buraya aitim gidemem terk edemem evimi hatıralarımı dedi.Sonradan anladımki babası köye götürecekmiş öyle söylemiş ama Gülsüm e fikrini sormadan kendi başına karar vermiş.
O ana kadar Gülsüm ün bu kadar cesaretli, yürekli olabileceğini bilmiyordum. Hep susardı cevap vermezdi devam etti konuşmaya sizinle gelsem orası baba evi benim evim değil dedi.
Ben burada annemle evimizde kalacağım dedi gözlerinde öyle kararlı bakışlar vardı ki bunu görünce ben mutlu oldum artık Gülsüm yeniden hayata dönüyor ve karar veriyordu vermek zorundaydı.iki çocuğu vardı köyde nasıl sığınırdı baba evine kim ne dese zoruna giderdi .
Sonra bana döndü abla senin hep umursamaz olduğunu, üzülmediğini düşünürdüm nasıl oluyorda bukadar acıya rağmen ayakta kalabiliyor demiştim dedi yanılmışım kusuruma bakma olurmu dedi.
Şaşırdım birden demekki dışarıdan bakıldığında öyle görünüyordu belkide öyle görmekte haklıydı o benim ağladığımı şikayet ettiğimi yalnız gecelerimi bilmiyordu ki.
Acı gülümsedi devam etti ben sanıyordum ki sen dayımların yanında hayatın kolay rahat geçiniyorsun sanıyordum ama öyle değilmiş anladım dedi .
Daha mücadelenin ilk adımları onun için bir bilse çıktığı yolun zorluğunu anlayacaktı ,anlamalıydıda.
Hayatta acıları da mutlulukları da yaşıyoruz yaşayacağız da ama kesin hükümlerimiz yokmu ?Ön yargılarımız yokmu? İşde bunlar bizi yanıltıyor dışarıdan baktığımızda umursamaz gördüğümüz yüreklerde ne depremler oluyor ne fırtınalar kopuyor bir bilebilsek anlaya bilsek.
Sanıyorum bütün bunları yaşadıkça anlayacağız öğreneceğiz.Son görüştüğümüzde Gülsüm ü daha iyi gördüm böyle olacakmış abla dedi yemekde yiyiyorum uykuda uyuyorum dedi eskisi gibi değil ama yinede yaşıyorum dedi.Öğreniyordu …
Artık dul olarak yaşamayı öğreniyordu başka çaresi yoktu belki birgün insanlar ön yargısından vazgeçer etiketlemektense anlamaya çalışır..
SON EYLÜL
YORUMLAR
Her iki bölümünü de okudum hikayenin.
Hayatımızın gerçeklerinden bir kesit.
Acı bir kesit.
Üzülüyor insan bu durumlara.
Ama, elden de bir şey gelmiyor.
Kader diyoruz, kabulleniyoruz.
Hepimiz için geçerli bu durum.
Her an, herkes böyle bir alın yazısı ile karşılaşabilir.
Mücadele edeceğiz, ayakta kalacağız, yaşayacağız...
Güzel bir çalışmaydı.
