Ölümün soğuk yüzüyle çok erken tanışmıştı masmavi deniz gözlerini kara bulutlar kaplamış,küçük oğlunun anne babam nerede, neden gelmedi? Sorusuna cevap verecek kadar bile mecali kalmamıştı.


Baban ....Dedi sustu ne söyleyecektiki gelmeyecek öldü diyemezdiki nasıl anlatacaktı küçük Selim e baban öldü oğlum diye .

Selim se hiç bir şeyden habersiz babaannesine bakıyor neden ağlıyorsun? Sen ağladınmı annemde ağlıyor diye kızıyordu.Babaannesinin yüreği yangın yeriydi son dört yıl içersinde bu ikinci evladıydı kara toprağın kollarına bıraktığı .

Oğlunun biri daha teskeresini alalı hafta olmamıştı trafik kazasında kaybetmişti.Şimdide aniden ölen oğlunu vermişti toprağa nasıl ağlamasın? Nasıl yanmasın? Bütün bunları nasıl anlatsın torununa?

Daha otuzbeş yaşında Gülsüm ve dul etiketi vuruldu şimdiden, etiketi diyorum biliyorum çünkü, dul bir kadına nasıl bakıldığını nasıl toplumda dışlandığını hele birde küçük yerde yaşıyorsa tamam artık ne sokağa çıkmaya ne selam vermeye ne konuşmaya nede gülmeye hakkı yoktur.
Çoğu zaman en yakınında olanlar bile eşlerini kıskanırlar hani dul ya, ya kocaları farklı bakarsa ya dul kadın kocalarının aklını çelerse.

Bütün bu düşünceler arasında gidip gelirken gözüm Gülsüm e takıldı yavrularına hem ana hem baba olacaktı,artık onun ne üzülmeye nede ağlamaya hakkı yoktu, sorumluluğu büyüktü ayakları üstünde durup hayata karşı savaş vermesi gerekiyordu.

Dalıp dalıp gidiyor gözleri aynı noktaya dakikalarca takılı kalıyordu.Birden abla dedi sen sen nasıl ayakta kaldın nasıl dedi. Böylesi yalnızlığa nasıl alıştın diye sordu.Halbuki herkes kendi yaşadıklarını biliyor kimse kimsenin ne yaşadığını bilmiyor uzaktan bakıyordu .

Belki Gülsüm ün de hiç aklına gelmemişti bu güne kadar benim neler yaşadığım,nasıl mücadele verdiğim tek başına nasıl hem ana hem baba olduğum .Bugün sordu artık bazı şeylerin farkına varıyordu belkide...

Ömrü boyunca mücadele etmesi gerekecekti ,ama beni düşündüren bu güne kadar hep evde olan Gülsüm nasıl olacaktıda hayatına kaldığı yerden yarımda olsa devam etme gücü bulacaktı.Alışık değildiki yalnızlığa uzun gecelere dört duvarla dost olup günlerce uykusuz kalmaya alışık değildi ki.

Ben bunları düşünürken kızı geldi yanıma teyze dedi biliyormusun annem söylemiyor ama babam öldü benim dedi işte o anki beni ifade etmeye ne kelimeler yeter nede anlatmaya benim gücüm yeter.

Sadece biliyorum teyzeciğim diyebildim boğazımda öyle bir düğüm olduki hala yutkunamadığımı hissediyorum.

Rabbim kendisi bilir, ama zor babasız olmak babasız büyümek büyütmek öyle zorki.


DEVAM EDECEK…...


SON EYLÜL...