Aşk dağının sevda yamacında değildir ki gönül...Biçare gezmez il il...Vurgun yemiştir ,yanmış ,bitmiş ,erimiştir kez kez...Ama gönüldür
işte sevdimi eğer engel ,mesafe tanımaz...İçinden haykırır ahirine..Dil susar da gönül sessiz kalır mı ? Bitmişliğin ifadesi değil sessizlik
özledikçe susar insan...Dolan yüreği ancak gözlerden boşaltır,sükut bürüyen dildense gönlü konuşturur..Sahi kim yapabilir ki bunu..
Kırmamak için kırılan var mıdır hala ? İçi yanarken fırtınlara rağmen baharı getirip çiçek açmışçasına gülen...Sözlerini yüreğine saklayıp
kalabalıklar içinde yalnızlık çeken... Milyonda kaç insan vardır ;vefalı,cefalı,fedakar...Kim neye değer de hakettiğini bulur...Sözler dile
ağır gelmez aslında duyan kalplere tesir etmedikçe can yakar...Dertlenir yine insan dertle yatar ,dertle kalkar...Sonra deva arar ..Arar
da devaya muhtaç olanda deva bulmak ne mümkün..

Kelam-ı Kadim’de bulur devayı...İNNALLAHE MEAS SABİRİİN...