Kahramanıma

Bir buruk olurum bayramlarda ya da bayram dendiği zamanlarda. Çünkü her bayram gözüme toz kaçar; çocuk gibi gülemem, çocuksu coşkumla bayram kutlayamam. Yüreğimde bir yerlerde, bir bayram sabahı, annesinin acı çığlıklarıyla uyanan kırmızı rugan ayakkabılı, ekose etekli, gökyüzü gözlü, minik bir kız çocuğu ağlar; ’’gitme baba’’ diye!


Oysaki o kız çocuğu, bayramlıklarını bile giyemeden, o çok isteyerek babasına aldırttığı kırmızı rugan ayakkabısını bile bir kez ayağına geçirmeden, annesinin acı çığlıklarıyla uyanır. Bir bayram sabahı, ne olduğunu anlamadan, acıyı bile hiç tanımamışken, onun soğuk yüzüyle karşılaşır, hiçbir şey anlamadan cansızca yatan babasının soğuk ellerine sarılır, öper, ’’baban öldü’’ derler. Minicik yüreği, aklı daha ölümün ne olduğunu bile bilmezken, ölümün soğuk yüzünü görür.

’’Gitme baba’’ diye ağlar...

Ve çocuk ağlamasın diye, çocuğu bir yalana inandırırlar;

’’Baban beyaz bulutlara gidiyor, oradan seni izleyecek, eğer ağlarsan, üzülürsen o da ağlar.’’ Çocuk buna inanır ve hiç ağlamaz, ağlayamaz. Çünkü ağlarsa, kahramanı da ağlayacaktır.


.......



Yıllar geçti unutmadım, unutamadım
Kahramanım bir bayram sabahı
Uzak diyarlara yolculuğa çıkmıştı,
Kulağımda bir ses ’’gitme baba’’
Kulağımda bir çığlık ’’bizi bırakma’’ diye
Ağlayan bir annenin feryadıydı
Yıllarca o sesler yankılandı
Beynimin her bir hücresinde,



Gökyüzüne her baktığımda
Beyaz bulutları seyre dalardım
Çünkü inanmıştım,
Babam bizi bulutların arkasından izliyordu
Çünkü çocuktum,
Yetimliğin acısını duymayim diye
Yıllarca kandırılmıştım,
Ben ağlarsam;
Kahramanımda ağlayacaktı
Yağmurlar yağacaktı, şimşekler çakacaktı
Etrafı kara bulutlar saracaktı
Çocuktum işte
İnanmıştım...
Hiç ağlamadım...


Melike Melis