Bazen, yaz esintisi bir şarkı dinlerken aklıma geliyorsun

• 14 Ekim 2013 Pazartesi 16:03:57

Bazen, yaz esintisi bir şarkı dinlerken aklıma geliyorsun.

Sonbaharda olmaz böyle şeyler.

Üşütmeyenlerden, yanlış anlama, serinletenlerden…

Sert esenlerden değil asla, hafiflerden.

Hafif şarkılarda. Hareketlilerde asla. Yalnızca hafiflerde. Yavaş demek istemiyorum onlara. Yavaşlık değil bu. Bana düşünme fırsatı verecek kadar hafif. Notaların arası açık adeta. Nefes alacak zamanım var. Senin düşünecek vakit kalıyor aralarda. Nefes alıyorum, seni anıyorum, müzik dinliyorum. Allah bir küçük an içinde ne çok nimet birden bahşediyor bana.

En çok piyano sesi hatırlatıyor seni. Ona dokununca tuşların çekingen kuşlar gibi yeme gidiş gelişleri aklıma geliyor. Piyano, öyle ürkek; öyle naif. Anlık sesler korosu. Gitar öyle değil. Arkasında bir iz bırakıyor. Bir gürültü, bir tizlik. Kanun, kanun çok eski şeyleri anımsatıyor. Belki unutulanları hatırlatır o ancak. Hiç unutulamayanları, eşiğine bile gelmeyenleri bana piyano hatırlatıyor.

Yalnız bu değil benzerliğiniz. Onun üzerinde gezinen parmaklar, senin dünya üzerindeki adımların.

O kadar naifsin ki.

Yürürken de sen, ben öyle hissederdim ki; taşlara değil kalbime basıyorsun giderken. Ellerimi ayakkabılarının altına koymak isterdim. Ellerimde taşımak, incinmediklerinden emin olmak isterdim. Sonra isterdim ki, her anında sağ omzundaki melek olayım. Seni koruyayım. Seni incitmek istediğinde birisi ona ben karşılık vereyim. Birşeyi yanlış anladığında ben sana doğrusu izah edip kırılmanı önleyeyim. Kederliyken espri yapayım sana. İşin aksadığında yardım edeyim. Ne bileyim, ben ben olmayayım hatta. Ben senin bir parçan olayım. Öyle bir hayat yaşayıp gideyim.

Böyle tuhaf şeyler hissederdim işte.

Çileli birşey bu âşıklık.

Hem de platonik olunca iki kere zor.

Herşeyi üzerine alınırsın diyorlar ya platonik olunca duygular. Aynen öyle. Herşeyi üstüne alındığın gibi herşeyden de kendine vazife çıkarırsın. İnsanlar bunu farkedip “Yoksa?” dediklerinde onları düzeltmeye çalışmaktan anan ağlar. Ama en nihayetinde kendine bile itiraf etmekten çekindiğin bir alınganlığın vardır. İnsan vardır ya ortada bütün girdaplarıyla, kapılıp gittiği çok şey vardır.

Sen artık yoksun.

Ama girdabın hâlâ duruyor.

Ah şu piyano sesleri, hafif müzik.

Beni onlar mahvediyor…