Kimilerinin yaşam kavgaları içerisinde onurundan vurulmuş can çekişirken.kimileri kediler gibi dokuz can taşırlar hayat savaşında.Dünyanın yaradılışı bu olsa gerek.Umut ve umutsuzluk.
Kurban olduğum Allah’ım sen elbetteki iyisini bilir adil olanı verirsin.Ama Öyle insanlar varki bir anlık bir eğlence için yada gösteriş için milyarları savururlar.O milyarlar ki yaşamları boyunca hepsini bir arada görmemiş insanlar var....

Bir lokma ekmek için onuruyla didinen insanlar mesala.Çalışır didinirler yinede ayakları yorganlarının dışına taşar.Sefil hayat yaşarlar.Umutlarını hep bir sonraki doğacak güne ertelerler.Ama doğacak gün hep aynıdır.
Hayaller kurarlar.Düşlerine yatarlar mutlu bir yaşam için.Rüyalarında görürler belki ama ne karınları doyar ne gönülleri.Sabah alır götürür bütün düş zenginliklerini.
Kimilerine hayat çiğnediği bir çakıl taşı gibiyken,fakire aşılmaz dağ gibidir.Fakir evinde yemek için kıracak soğan bulamaz.damları akar yağmur yağdığında.Kış geceleri titrerler yataklarında.Uykusuz sabahlar beklemektedir kıvranmaktan.Işıltılı bir yaz gecesi mehtap,günbatımı yakomaz sevinçleri onlara ne.Düşmüşler ki geçimin derdine.

Hele birde hastalık değerse acıyan tenlerine.Kuyrukta doktor beklemek mi gün doğmadan hastahanelerde.Çile yavrum çile.Allah hastalık vermeye.

Hep boyunları büküktürlerde.Garibandırlarda.Hor görünürler.Hayatın acıları doyurur zavallı yüreklerini.Rüzgarlarda sürüklenen gazel yaprağı gibidir fakir.Hayat nereye sürüklerse.

Allahım fakiride sen yarattın
Yine sen ver nasibini.
İstermiy di fakir sefil bir hayat.
Yediği hep acı ekmeği bayat.

Güldür gülmeyen bahtlarını
Umutları olsun sabahlar.
Dik cep yırtıklarını
Koy içlerine paralar.

Veren el alan helden üstündür.Aş ver,İş ver mutluluk ver.Gülen kaderler ver sen fakirlere.Ve muhtaç etme onları muhannete..