Bazen bizi birisine yakın kılan şey sahip olduklarımız değil; sahip olmadıklarımızdır. Bizdeki eksiğin tamamlayıcısı görür, benimseriz onu. Arada her ne mesafe olursa olsun, aynı müziği dinleyip, aynı kokuları alabiliriz belkide aynı yollarda yürürüz. Öyle bir şey ki bu; yanındayken hissedemeyeceğin o yakınlığı hissedersin, söylediği her cümlede yeni birşeyler saklı olduğunu anlarsın ve ona herşeyinle güvenip onu çözmeye çalışırsın. Bir şeyler hissettiğin konusunda yanılıyor olamazsın asla, çünkü oluşan bu hisler sadece saf ve temiz el sürülmemiş duygularla olabilir, ne sen ona bir şey yapabilirsin ne de o buna karışabilir. Birbirine karşı iki güçsüz beden, tek bir ruh oluşturuyor. Sen gitmek istiyorum dersin küçük bir kasabaya; o da bahçemiz olur der sana eşlik eder, sen seviyorum dersin; o ben sensizliği hiç düşünmedim der. Değiştirmek istediğin hiçbirşey bulunmaz onda çünkü; Onu mükemmel kılanda bu.

Bazen işte hayat bunca aksiliğin arasında mutluluk verir sana böyle merhamet eder ve sende aksiliklerinden şikayetçi olamazsın mutluluğun sendeyken.