HATIRA DEFTERİMDEN

• 4 Ekim 2013 Cuma 14:31:32

Köyün tozlu yollarında koşup oynayan o küçük kız büyümüş genç bir kadın olmuştu. Hayatın içinde ve hayatın ona hazırladığı kaderi yaşıyordu.Saf olan duygularını kaybetmiş öylesine yaşamaya başlamıştı umutları bir bir yok oluyordu.Hiç ummadığı zamanda öyle birşey olmuştu ki onun kalp atışlarını hızlandırıp heyecandan elinin ayağının dolaşmasına sebep olmuştu evet anne olacaktı .Bütün bu bezmişlikler arasında hayata tutunmasını sağlayacak bir umut ışığı doğmuştu, belkide unuttuğu duyguları yeniden yeşerecek yeniden filizlenecekti. Bu düşünceler arasında gidip gelen genç kadın aylardır ilk kez gülümsemiş ilk kez gözleri parlamıştı.İçinde tarifi imkansız fırtınalar kopuyor sanki kanatlanıp uçacakmış gibi hissediyordu.Öyle ya kolaymı anne olacaktı...ANNE...Hayallere daldı bebeğinin doğduğunu onunla yeniden hayata bağlandığını yeniden mutlu olmanın nedemek olduğunu hatırladığı hayallerdi bunlar.Halbuki bilmiyordu onu ne acıların beklediğini neler yaşayacağını. Aylar geçtikçe genç kadının karnı belli oluyor içinde bebeğinin kıpırtılarını hissediyor her defasında oda bebeğiyle yeniden doğmaya hazırlanıyordu.Karar vermişti artık karamsar düşünmeyecek her ne olursa olsun vazgeçmeyecekti,daha bir kararlı daha bir hırslı oldu bebeği için güçlü olmalıydı. Herzaman yaptığı gibi ogünde evde oturmuş hayallare dalmıştı ki aniden canından can kopardılar sanki olduğu yerde kaldı evet bebek geliyordu ama kimse yoktu tek başınaydı.Canının yanmasına rağmen hızla yere vurmaya başladı komşusuna haber verdi ,daha önceden söylemişti sanki başına gelecekleri biliyormuş gibi tembihlemişti.Apar topar hastahaneye gittiler evet minik bebek artık sabırsızlanıyordu doğmak için...Genç kadın kendine geldiğinde gözleri bebeğini aradı ama göremedi hışımla yerinden doğruldu ayağa kalkamıyordu halsiz ve çaresiz yatağa yığıldı.Sonradan öğrendi bebeğini kuveze almışlardı ama neden ? diye düşündü... Bir müddet öylece yattı sonra hemşirenin yardımıyla bebeğini görmeye gitti oğlu olmuştu ...Genç kadına göre belkide dünyada eşi benzeri olmayan tek bebek kendi bebeğiydi...Doktorların konuşmalarını duyuyor ama anlam veremiyordu sorun ne diye sorduğunda kimse cevap vermiyordu...Başhekim ilgileniyordu genç kadınla yanına geldi kızım dedi herşey insanlar için bazı gerçeleri bilmelisin dedi oan kadının yüreğinden kopan parça sanki canıydı anlamak istemiyor duymak istemiyordu...Doktor görevini yapmak zorundaydı ve konuşmaya başladı kadına bebeğine umut bağlamamasını belkide eve götüremeyeceğini anlatmaya çalışıyordu...Kadın olanca gücüyle bağırdı hastahane inlemişti onun feryadından vermem diyebilmişti sadece sonra yere yığıldı....Evet annesinin umudu olan adını UMUT koyduğu bebeğini kaybetmişti çaresizdi, kimsesizdi...Hastaneden çıkarılan genç kadın eve gelmişti ama ne hayatla ilgisi kalmış ne yeşeren umutları hepsi sonbahar yaprakları gibi kurumuş oradan oraya savruluyordu... Kadın için herşey bitmişti öyleki içine kapamış konuşmaz, gülmez, yemez ,içmez olmuştu kimsenin sözü kulağına gitmiyordu.Her zaman yaptığı gibi ogünde işlerini bitirip pencere kenarına oturmuş yoldan geçenleri seyrediyordu,aniden yerinden kalktı ve bitti dedi... Ne bu iki yüzlü insanlara verecek cevabı kalmıştı neden yaşamaya mecali kalmıştı HAKtan korkmasa ölüm onun için en güzel çareydi.Bütün bu düşünceler arasında valizini topladı küçük bir kağıda yazdığı notu aynaya iliştirdi artık gidiyordu arkasını döndü baktı ne hayallerle geldiği evden nasıl ayrılıyordu?Düğün dernekle geldiği evden ruhunu bırakmış bir halde cenaze misali ayrıldı ogünden sonra genç kadından kimse haber alamadı kimbilir belki bir yerlerde hala yaşıyordur,hala umudunu arıyordur.Çocukken hayaller kuran biz insanlar hayatın keşmekeşi arasında kayboluyoruz bazen haberli bazen habersiz kimbilir kaç anne var umudunu arayan evlat hasretiyle yanan ....KİMBİLİR.....

Son eylül…..

.