------

Bugün, bir hastane odasında,
aile resmimizi öptüm usulca.
Zamanın tozunu silerken üzerinden,
yüzlerimizi, gözlerimizi tek tek özümsedim.

Yıl 1981…
Gül kokulu bir bahar sabahı,
pazarın telaşı daha sokağa sinmemiş,
ama biz, en güzel tebessümlerimizle dizilmişiz objektife.
Büyükler arkada, küçükler önde,
zaman, fotoğrafçının parmaklarının ucunda durmuş,
o anın içine bin umut ve hayal sığmış.
Gurbetin eşiğinde, yeni bir şehrin koynunda,
birlikte ama yine de biraz eksik,
hepimiz, aynı karede sımsıkı.

Şimdi çıkarıyorum o resmi gözbebeğime,
sevgiyle, hasretle…


BABAM…
Serin gölgeli bir çınardı,
köklü, vakur, her rüzgâra karşı dimdik duran.
Hayat ateşinin içinden geçerken bile yanmadı,
ama biz onun göçüyle kül olduk.
On iki yıl oldu,
bir yanardağ gibi içimizde sönmeyen bir boşluk…


ANAM…
Filizlendiğimiz toprak,
başında dumanı tüten bir dağ gibi heybetli,
çizgileri alın yazısı gibi derin,
gözleri vatan gibi geniş, sımsıcak.
O, dört canın menbaı,
özü güzel, sözü güzel,
elleri dua, sesi ninni,
hala ruhumda nakış nakış örülü.
Rabbimden diliyorum,
geç alsın onu bizden.

DEDEM…
O artık yok, ama
duvarlara kök salan sarmaşıklar,
bahar geldiğinde açan erguvanlar,
hatırlatıyor varlığını her an.
Yetimliğini unutmuştu kendi huzurlu yuvasında,
şimdi biz, kavuşacağımız günü bekliyoruz hasretle.

BABANNEM…
Dedemin ilk sevdası,
dalgalı bakışlarında mazinin gölgeleri,
yüzünde zamana direnen bir ışık.
Evlat acısını içinde yaktı,
her sabah sabırla, her gece duayla.
Şimdi, dört can yatıyor yan yana,
ulu servinin serin gölgesinde…

KARDEŞLERİM…
Aynı can, aynı toprak,
şimdi her birimiz başka rüzgârların peşinde,
ama içimizde aynı kök, aynı özlem.
Gurbetin yollarına umutlar ekiyoruz,
zamanı, yılları birbirine düğümleyerek
sevgi güllerimizi birlikte büyütüyoruz.



Şimdi ne resimdeki ev var,
ne de o evdeki biz…
Umutlarla gittiğimiz gurbet eldeyiz.
Köprülerin altından çok sular geçti,
ama aile denen şey hep baki,
gerisi koca bir yalan.

Şimdi yüreğimiz, bizi ebedi sevdalara çekiyor,
hatıralar dehlizlerimde titreşiyor.
Yeni yuvalar kurduk,
ama ne zaman bir araya gelsek,
yeni resimlere gülümsüyor,
mazideki o günü anıp
yanık türküler söylüyoruz…



Peri Feride ÖZBİLGE

20/03/1995 Pazar