ANNEME DAİR -1

• 27 Eylül 2013 Cuma 00:02:18

Kavuşunca mı biterdi aşklar yoksa ayrılınca mı?Şimdiye kadar bir türlü bulamadım bu sorunun cevabını…Kimisi ayrılsa da sinesinde taşırdı aşkını,kimisi sarıp sarmalasa da geçmişin raflarına bırakırdı ilk aşk kıpırtılarını…Kimisi yeni tenlere sevdalanırdı ayrılık sonrası, kimisi kavuşmuş olsa bile her an tazelerdi aşkını…
Otobüsün camından dışarıyı izliyordum.Herkeste bir koşuşturmaca,çoğunun yüzü asık.Kim bilir belki de Ankara’nın havasından,belki geçim telaşı,belki hayat koşturmacasından…Annemin ilk aşkının hatırasını ziyaret etmek için hastaneye doğru ilerliyordu bindiğim otobüs.Karmakarışıktım,anlatılmaz biçimde.Karmakarışıktım çoğu zaman olduğum gibi…
Annemin çocukluğuna ait bir kare var zihnimde…Öğretmen masasında yanakları al al,biraz da peltek konuşan,gözleri kara,saçları kara ,küçük ve tatlı bir kız, Kezban…Tüm sınıf arkadaşları Kezban’a hayran…Bir sınıf arkadaşı anlatmıştı annemin yıllar önce…
Yıl 1948,Türkiye’de kıtlık yılları…Geçim amansız,geçim her zamankinden zor.Kuru ekmeği bile bulabilmek ne güzel bir nimet…Kalem yok,kağıt yok…Kezban’a 1.sınıftan sonra eğitim hakkı yok…
Yıl 1955.Kezban gelin olmuş allar içinde.Yarı çocuk,yarı gelin işte…Damat bey henüz 15’inde ne çocuk ne de genç…Damat bey ,damat olmaya hazır değil…Çocuk yüreği başka bir aşk peşinde.Ama anlatamamış ne büyüklerine ne de kendi yüreğine …Gelin Kezban daha 13’ünde hamile,14’ün anne…13 ‘ün de gelin olan Kezban daha lohusalığı çıkar çıkmaz 14 ‘ünde dul bir kadın…Gögüslerinden taşan süt,gözlerinden akan ırmaklar misali yaşlarla yavrusundan ayrı geçecek bir ömür…O güzelim kara gözler,o güzelim kara saçlar ,herkesin hayran olduğu Kezban küskün hayata…Bitmez tükenmez bir acının başlangıcı ,yıl daha 1956…
Yıl 2013,ziyarete gidiyordum annemin ilk aşkından ,13-14 yaşlarından kalan hatırasını ziyaret etmeye.Annemden geriye kalan en eski hatıraydı o benim için…Zor bir ameliyat olacaktı belli,peki ben hazır mıydım ,annemin en eski hatırasını bırakmaya geçmişin tozlu raflarına?Ben hazır mıydım peki,annemin bir zamanlar var olduğunun kanıtını unutmaya… Karmakarışıktım,anlatılmaz biçimde.Karmakarışıktım çoğu zaman olduğum gibi…Dışarıdakilerin çoğu asık suratlıydı, kim bilir belki de Ankara’nın havasından,belki geçim telaşı,belki hayat koşturmacasından,belki de benim gibi duyguları karmakarışık olduğundan…

SEMANUR ESER 26.09.2013