Merhaba..

Çok duygulandım satırlarınızı okurken..
Bazı durumlar var ki, ancak yaşayan bilir..
Bazı yoksunlukları, bazı boşlukları sadece o yokluğu yaşayan anlar..
Babanız halâ yaşıyorsa ve kendisine ulaşabilme imkânınız varsa bunu değerlendirin olmaz mı?
Gidin yanına ve sımsıkı sarılın O'na..
Size söyleyemediklerini, içinde biriktirdiklerini göreceksiniz gözlerinde..
Geç oldu artık diyeceksiniz belki ama, nefes alıyorsak şu an, geç değildir hiçbir şey için..
" Keşke " dememek, pişman olmamak için bir kere deneyin lütfen..

Sevgiyle,

Değişik bir yazı.
Şaşırtıcı.
Bir baba,
öz evladına sevgi göstermez mi?
Gösterir.
Ama,
bu bazen alenen olur, bazen iç dünyalarda kalır...
Bir babanın,
kendi öz evladına sevgi göstermemesini kabullenemem.
Hele de çocuk yaşlarda...
Tamam,
ergenlik çağlarında problemler yaşanıyor. Bu kabullenilecek bir durum.
Çünkü hepimiz yaşadık.
Gençlerin gözünde babalar hep suçludur.
Her yaptığı yanlıştır.
Yaş ilerleyip,
kendiniz de ergen çocuk sahibi olduğunuzda,
babanızı işte o anlarda anlıyorsunuz.
Yaşınız kaçtır bilemiyorum ama,
bence o çağları bekleyin, yazınızı bir daha gözden geçirin.
Özel durumları bu yorumun dışında tutuyorum.
Normal bir baba-çocuk ilişkisinden bahsetmekteyim.