Ne kadar derinde, solumun hangi ücra hanesinde kestiremiyorum.Işıklar sönüp kendimle baş başa kaldığımda ,hüzzam bir fonda doğruları fısıldayan bir şey var içimde.Yaşadığım günü temiz bir kağıda çekercesine anlatıyor bana satır satır.Yanlışlarımın altını kalın kırmızı renkte çiziyor,doğrularımı ise olması gerekenler için takdire gerek yok deyip parlatmaksızın ortaya koyuyor.Hayatın tek kelimelik kocaman bir cümle olduğunun o da farkında.Beni incitmiyor,lakin kulağıma küpe vermeyi de eksik etmiyor.
Kahramanlık yaptığım günler yaşarım ara sıra kendimce.Sevmem ama sıcaktır dokunuşum,zerre duygu hissetmem ama içlenmiş gibi aks eder aynada halim. İnsanlık biraz rol yapmaktır bence.Öyle daha güzel sanki her şey,herkes pek bir mutlu programlı yüzleri ve ruhlarıyla.Tıpkı benim gibi.. İşte böyle plastik zamanlarda bir kıyamet kopar pek muhterem benim kara kutumda. Çünkü yansıyanın aksine gerçeklerdir onda kayda geçen. Aslında öyle sevecen halde gülmeyen,istediği kadar ağlayamayan bir başına küçük bir kadın.Korkuyorum bu sebepten, hani olur da gün ve gece arasında oynadığım insanlık oyunundan yorulursam diye. Çünkü o vakit aslında en çok kaçmak isteyeceğim hallerin ortasına düşeceğim.Acı acı kendimle yüzleşeceğim.İnsanın sahte de olsa kendisinden ayıbı olmaz evet.Birde o yıkık halde biri beni çözerse,kendi dilimden konuşup anlaşılırsam vah ki halime. Aslına sırtını dönmüş kendime yolculuğum işte o zaman bana ağır gelecek.İçi dışı bir ,renksiz bir çift göz olacağım çünkü.