Nefes Alamıyorum

• 23 Eylül 2013 Pazartesi 16:47:12

Hiçbir sebebim yok;ama nefes alamıyorum boğulmak üzereyim.Küçücük aklımın ve çok az zekamın cevap arayan sorularına cevap veremiyorum.Yaşanan her olayda mantık arıyorum mantık denen anlamsız kelimenin anlamını çoktan yitirdiğimizi düşünüyorum.Yoksa mantık benim düşündüğüm gibi değil de ben mi yanlış anlamışım diyerek kendime soruyorum aklım az ki;zannederim o nedenle cevap bulamıyorum.
ve ben sözün bittiği,bütün doğrularımın allak bullak olduğu yerdeyim.

Hiç bir olayı,anlatılanı anlamak istemiyorum.Çünkü hiç bir şey benim bildiğim benim anladığım gibi değil.Doğrulara yanlış yanlışa doğru demeyi ben öğrenmedim.İğreniyorum kendimden,özellikle de kadın olmamdan iğreniyorum..

Mutfağa gidiyorum.Kendime bir bardak çay daha dolduruyorum.Sabahtan bu yana içtiğim kaçıncı çayım olduğunu düşünüyorum.Hatırlayamıyorum.Eşimin "Senin boynuna çay kovası bağlayacağım" demesine de hiç kızmıyorum.

Dün televizyonda izlediğim,

"Hamile kadınlar sokağa çıkmasın" cümlesi beynimin en hassas yerlerine dokunuyor ruhumu acıtıyor..

Ben kadınım;

Sırtından sopayı,karnından bebeği eksik edilmeyecek yaratığım

Ben;
Saçı uzun aklı kısayım

Ben;

Erkeğin elinin kiriyim.

Ben,
on beşinde erde olmazsam yerde olmam gerekenim.

Ben,
Savaşlarda ganimet sayılanım,ben tecavüz edilen,öldürülen,uğruna cinayetler işlenenim,

Ben,
dokuz canlıyım.Aynı zamanda kediyim.
Ben,

Çok şeyim,aynı zamanda hiç sayılanım,ben kadınım.

Ben,
Sırtımda gücümün yetmeyeceği kadar ağırlık taşırım,ben kar suları ile bulaşık çamaşır yıkarım,ben,dayak yerim,ben gelinlikle çıktığım evden,ancak kefenimle girerim,ben çocuk doğururum,onlara bakarım,yiyeceklerini yoktan var ederim,kan kusarım kızılcık şerbeti içtim derim,benim dışarıda çalışmam hoş karşılanmaz.Ben evde durmalıyım.

Tenimde rüzgarı hissedemem,saçlarımın arasında rüzgarı hissetmem yasak.

Hatta ben elmayım,portakalım,kabuklarım soyulduğunda çıplak kalanım.

Aslında ben,
Anneyim,halayım,teyzeyim,evladım,kız kardeşim.eşim..

Canım sıkkın işte;

Aynanın önünden geçerken kendime bakıyorum.İğrenç bir kadın duruyor aynada,eksik etek,Eski bir penye üzerimde ve on yıl önce Mordoğan dan aldığım soluk yıkanmaktan incelmiş şort ve darmadağınık saçlar ve zavallı ben,yani herhangi bir kadın,sıradan,değersiz kılınan bir kadın..

Ama;kadın üzerinden durmadan siyaset yapılan,bir ülkenin kadınıyım.Artık televizyonda kadın ile ilgili konuşmalar başımı döndürüyor,midemi bulandırıyor,hemen televizyonu kapatıp "Yeter" diye bağırıyorum. "Rahat bırakın beni, sırf kadınların gittiği otel havuzlarında,bazılarının, bir tek tanga giyerek iğrenç iri vücutlarını sergilemesi daha çok,canımı acıtıyor. Midemi bulandırıyor.

Canım sıkkın işte ...kendimi sokağa atıyorum,hızlı hızlı ve yalnız yürüyorum.Bir müddet sonra iç çamaşırı mağazasının önünde olduğumu görüp;ihtiyaçlarım aklıma geliyor.İçeriye girip tezgahtar kıza istediğim ürünün bedenini ve ten rengi olmasını söylüyorum.Tene en çok ten renginin yakıştığını düşünürüm her zaman.

Tezgahtar kız:

"Bu ürünlerde indirim var, yetmiş dokuz liradan otuz dokuz liraya düştü isterseniz farklı renklerini de alın" dediğinde

"Olur." diyorum.

Ten rengi ürünü elime alıyorum,yumuşak ve insana rahatlık veren bir kumaş ve Fransız danteli rahatlığı ve zarifliği var.

Tezgahtar kız elime üç tane farklı renklerde kutuları veriyor.Gözüm kutulardaki göğüs resimlerine takılıyor"İğrenç bir kadın " daha diyerek kutuları tezgahın üzerine fırlatıyorum.O bir kadın ve iğrenç bende bir kadınım ve iğrencim." derken,tezgahtar kızla göz göze geliyoruz.Şaşırmış bir halde bana bakıyor.

"Af edersin,ben sonra tekrar gelirim."diyerek oradan ayrılıyorum.

Hızla yürüyerek insan kalabalığının içine karışıyorum.Çantama sımsıkı sarılarak başım dik yürüyorum.Bildiğim tek şey var.Ben kadım ve suçluyum çünkü hep suçlanıyorum.