kendine ait hayatlar bulmak lazım.kendine ait bir hayat kurmak lazımmış.göçebe ruhum bu gidişle başını büyük bir taşa vuracaktı.vurdu.
şimdi şöyle bir bakıyor etrafına.haaa burada biraz durayım diyor.hiç akıl işi değildi zaten gitmek.gitmek istedi yine kaçak ruhum.sevdiğimi de peşimden sürükledim.burada kalıp savaşmak yerine buradan kaçmaya çalıştım ve günümü gördüm.
bir sabah sakince uyandım gibi cümleler kuramadım hiç.ben hep telaşla uyanırım.işe gideceksem işe geç kaldım diye telaşlanırım; tatilde isem tatilimi uyuyarak geçirdim diye.hele saat 12ye yaklaşıyorsa büyük bir öfkeyle uyanırım.ve uyuyan sevdiğime söylenerek onu da uyandırım.ve bütün günümüzün gergin geçmesine sebeb olurum.
ama ne yapayım.hayatın tekrarı yok her gün su gibi akıyor.bir bakmışım 26 olmuşum.oysa ben d aha dün servise geç kaldım diye okula koşturuyordum.dersaneye koşturuyordum.
ben hep koşturuyorum..
eskiden deli gibi yürürdüm ben.başımı önüme eger-bize öğretildiği
ama yok ben bir robotum.telaşla evden çıkıp hızlı bir müzik açıp 100- 120-bazen 130 ile işe yetişmeye çalışırım.

ne zaman en çok geç kaldığım gün olsa o gün iş yerinde yada iş çıkışı muhakkak bir etkinlik olur ve ben paspal paspal çıkarım tüm fotolarda.
telaşımı dindirmek istiyorum.
hemde çok...