BİR GENÇ KIZIN ANISI

• 17 Eylül 2013 Salı 11:32:35

BİR GENÇ KIZIN ANISI

Ben ebru fakir bir ailenin tek kızıydım .Annem yemez, yedirir, giymez,giydiri,
Üzerimize titrerdi.
-Bize öyle nazlı bakardıki adeta bir şahin gibi bir kartal gibi kol kanat gererdi .
Henüz sekizinci sınıf öğrencisiydim
Başımdan geçen bir olayı anlamak istiyorum .
--Eger bunları ben bir başkasından dinleseydim masal yada hikaye diye inanmazdım .

Ama bunları kendim bire bir yaşadığım için artık bana hayal yada masal gibi gelmiyor
---Bir gün okuldan eve arkadaşlarla birlikte gelirken
Yolda boynu kesilmiş bir adam gidiyordu
Birden şaşırdım ALLAH ALLAH buda ne ,
Arkadaşlarıma gösterdim bakın bakın adama bakın boynundan kanlar akıyor
Arkadaşlarım bana gülerek hani nerede biz görmüyoruz yok öyle bir şey
Diye güldüler ama benim gözlerim hala onu görüyordu
Delimiyim ne yoksa deliriyormuyum
Çocukluğun verdiği ürkek ve korkak bir çabayla eve geldim
---------Durumu anneme anlattığımda annemde şaşırdı benim gördüğüm onların görmediği hayalde yatan bir gerçek vardı ortada
Annem beni hemen alıp doktora götürdü vwe o günden sonra hayatım alt üst oldu yaşıyormuyum ölümüyüm bilmedim
---ailem bu duruma çok üzülüyordu gecelerim kabus gündüzlerim zindan oluyordu
Ne hekimler çare bulabiliyor nede ilaçlar bana fayda vermiyordu
---babam zaten yok gibiydi her cefaya anem katlanıyor üstelikte öss de okuyan ağbiym ve evdeki küçük kardeşimi benim yaşadığım sıkıntılardan uzak tutmaya çalışıyordu dersleri aksayacak pskoloşiler bozulacak diye
Bir taraftanda yokluğun sillesi omuzlarında gündelik ev işlerine giderek bize hem ekmek parası hemde doktor ilaç parası için mücadele veriyordu
Artık benim kabuslarım çekilmez olmuştu geceleri bağırarak ağlayarak uykulardan uyanmak ve karşımda gördüğüm o insana benzemeyen yaratıklalrla deli gibi tek başıma knuşuyordum annem yanıma gelnce gidiyordu bu karartı annem gidince tekrar gekip benim ruh alemimde geziniyor bana türlü emirvakiler ediyordu
Çoğu kez bana intihar etmemi elimi kolumu kesmemi söylüyordu bende uyguluyordum
Bazen bileklerimi kesiyordum bazen kanlarımı yüzüme sürüyor ve annem görmedende yıkıyordum
Kaç kez ilaç içtim intihar etmek için bilmiyorum.
-zavallı annem taksi parası bile bulamıyordu gecenin geç saatlerinde babamda yok evde alıp beni sırtında hastanelere taşıyordu bu arada evde yalnız kalan kardeşim korkarda pskolojisi bozulur diye beni hastaneye

bırakıp serumumu taktırdıktan sonra hemşirelere emanet edip aynı saatlerde tekrar eve üstelikte yürüyerek kardeşimin yanına dönüyordu.
Sabahın erken ışıklarında kardeşim okula gönderip tekrar yanıma geliyordu
Bendeki bu hal belki on beş yıl böyle sıkıntılarla devam ededursun bu zavallı kadın yani benim çilekeş annem ev temizliklerinede deavam ederek bizi okutmaya çaba gösteriyordu .nihayet yıllar geçiyor zaman su gibi akıyordu ağbeyim okulunu bitirip mezun oldu bende de hem bu illet hastalıkla boğuşurken hemde lise ve ünüversite yi okumaya gayert ettim ama benim okuldaki en büyük destekçim yine annemdi çok zaman bütünleme ödevlerimi yapamazdım aldığım ilaölar nedeniyle uyur kalırdım
----Annem ödevlrimi temiz kağıdana yazar sabaha bana hazır ederdi
Mezuniyet töreninde annemi kuacaklaıp bunu ben değil sen aldın anneciğim dediğimi hiç unutamıyorum
Evet bunu değil gerçekten annem almıştı hem hayat hem okul diploması
Yıllar böyle geçti ve ben yine bir bunalım anında bir mektup yazıp ölümümden kimse suçlu değildir diye imzaladım ve bir kutuda hap içtim ve bileklerimi kesip elimi yüzümü kanımla yıkadım bunu ben yapmıyordum beynimde kara peçeliler yaptırıyordu
N acı bir dram bir anne evladını yatakta kanlar içinde bulup soğukkanlıkla hastaneye yetiştiriyor
Gözlerimi açtığımda kendimi yoğun bakımda buldum annemse karakolda ifadeye alınmış kardeşim perişan ağbeyim ise bir hal içinde başımda dönüyorlar allahım bu ne korkunç bir hasatalık böyle bende kendimi anlayamıyordum artık
Yorulmuştum bitsin bu işkence herkes kurtulsun istiyordum ama olmuyor ölmeyi bile beceremiyorum
Yine kurtardılar beni iyide yapmışlar şimdi yirmi sekiz yaşlarında bir anneyim hamdolsun iyleleştim evlendim ve birde kızım var ben bunları hayalimde canlandırırken kendi kızım bu halde olsa acaba ben ne yapardım annemin bana katlandığı gibi ben katlanırmıydım bilmiyorum tabi bunca çile bunca kahır içinde hayat her şeye rağmen devam edip gidiyor
Ama dilerimki benim yaşadığım bu depresyon denilen illeti hiç kimse yaşamasın
Hastalığı yaşayan ayrı sıkıntılar içindeyken ona bakan sorumlu olan tabiî ki bu kişi anneler oluyor anne acaba bu acılara nasıl dayanıyor nasıl katlanıyordu
Bu dönemler içinde gördüğüm ve hissettiğim tek şey annemin gözlerinde nem di
Hiç kurumuyordu gözleri hep ağlıyor hep ıslaktı ama aştı bunları güçlü iradesiyle çünki o bir anneydi
Ve bu arada babamada değineym biraz hep annemden bahsediyorum ama babam babam üzülmüyormuydu acaba
Bilmiyorumki hiç yokuki yanımızda olmadıda
Babam aşırı alkol alıyor gece hayatı yaşıyor gününü gün ediyordu
Ne ekmeğimizden haberi vardı ne geçim derdinden
Bir gün olsun okul kapısını açıp durumuzu sormadı veli toplantılarına katılmadı bunları hep annen üstlendi babam geceleri daha doğrusu buna sabahları diyelim şafak sökerken
Meyhaneden geliyor bazı gecelerse hiç gelmiyordu biz anneme babamı sorduğumuzda bize gece nöbetine kaldı kızım birazdan gelir diye makül cevaplar veriyordu
Acaba annemin yaşadığı sıkıntıyı benim ve kardeşlerimin yaşadığı babam duyormuydu bilmiyorum.
Yinede tüm bunlara rağmen nedense babamı çok ama çok .
Buda annemin bize verdiği asalet olsa .
Bize hiç belli etmedi taaki aklımız yetipte bu yanlışları kendimiz görene kadar aklımız ermeye başlayınca anneme baskı yapmaya başladık ayrıl bu adamdan ne çekip duruyorsun çokmu sevgi var aranızda kocamı bitti açmı kalacaksın boşan artık diye baskı yapıyorduk ama annem sizin boynunuzu bükük bırakıpta kendi yolumu seçmem diye kabul etmiyordu
Ve yine diyorumki iyikide etmemiş şimdi hayatımız düzene girdi biz evlendik kardeşimse okuluna devam ediyor alkolü bırakan babamsa aktivite bozukluğ nedeniyle biraz ruhsal çöküntü yaşıyor annem yine Osmanlı kadını gibi dirençli dimdik ayakta duruyor
Benim ve bizim ailemizin yaşadığı acıları dilerimki mevlam kimseye yaşatmasın
AMİN EBRUUUU
RABİA SAYLAM TAŞDEMİR 15/09/2013