"bir geceyi sabaha nasıl bağlarsın. ve o sabah, bitmez tükenmez dertleri getirirken. nasıl bağlarsın. söyle."
sevgili güllük okumayacaktım gerisini. okuyamayacaktım.
sonra işte "ömrümün en acı.." diye başlayan satırlarını gördüm güllük. görmeseydim. göğsümde bir gözyaşı.. boğuldum güllük. ölmemişken daha, nasıl bağlarsın şimdi sabaha? söyle.
çıkmıyor işte ellerimin çabası hiç ılık bir sabaha. ne vedaya. toplama beni güllük, nereye dağıldım belli değil daha. sayma beni. vaktin tükenir.
ben kendime kandım güllük. inandım. ki bir gün kader de beni okur. su yolunda ömrüm âhına kavuşur. dolmadı vakt-i inamım. sana sayfalar çevirdim. güllerini çöllerde suladım. açmadılar güllük. yürüdü kumlar, toz toprak kalmadı. geceleri sabaha nasıl bağladım bildin mi güllük, nasıl bağladım?
ağzıma kadar ağladım. sabahlar boğazıma dayandı. secdeler yaşlara boyandı. iyi ki beni kimse tanımıyor güllük. nasıl da utandım. hani kimseye bakamaz yüzüm sanki artık. yazmasaydım keşke ama yazdım. kaderin okumadığına hiç inanmadım. artık inansam mı?

bir geceyi sabaha bağla güllük. bir geceyi sabaha.. işte nasıl bağlarsan bağla. ağla/ma güllük.
kalbine karanlık bağlama. Allah büyük ya. derdime dermanın bağladım. derdine dermanım bağladım.
mahşere ne kaldı güllük? ömrümüz yarım mı kaldı?

güllük..
adını anmadım daha.

nasıl bağlarsın şimdi sabaha? söyle.