Sevgili dostlarım, uzun zamandır yolunu beklediğim biricik torunum nihayet geldi; gerçi gitmesi de çok yakın ya, neyse…

Onun gelişini her zaman dört gözle bekliyorum. Çünkü onu çok seviyor ve çok özlüyorum. Üstelik benim baş edemediğim onca sorunla o baş ediyor.

Ne de olsa teknoloji çocuğu...

Yıllardır bilgisayar kullanmama rağmen bir türlü çözemedim gitti şu mereti. Bana açtığı bu sitede günlerimi geçirir dururum. Geçenler de yine; “Anneanne, sana bir alan adı alalım mı?” dedi.

Şaşırdım. Ne olabilirdi ki bu alan adı dediği şey? Sordum.

“O da nedir bebeğim?”

“İnternet’te, kendi adına açılmış bir alan, yani site. Senin siten olacak” dedi.

“İyi de, ben ne yapacağım siteyi. Hem yazacak bir sitem var zaten.”

“Amann anneanne! Kendine ait bir siten olsa fena mı olur? Hem bak senin alan adın boş. Yarın öbür gün başkası aldığında kaç para verirsen ver alamazsın.”

Biraz düşününce, düşünceli torunuma hak verdim ve hemen bana bir alan adı almasını söyledim. Artık bir alan adım var, yani sitem. Yalnız bu site nasıl bir siteyse ben ne girebiliyorum ne de çıkabiliyorum. Güçlükle girdiğim sitemde, birkaç yazı ve şiir ekledikten sonra çıkmak istemiştim. Kendi sitem olmasına rağmen yalnızlık kötü bir şeydi.

Sitenin sağına baktım, soluna baktım bir türlü çıkış kapısını bulamadım. Burnumdan soluyarak;

“Bebeğimm! Bu siteden nasıl çıkılır?” diye sordum.

“Aman anneanne, yalnızca senin girdiğin bir siteden çıkmasan olmaz mı?” deyince çılgına döndüm.

“Nasıl yani? Yalnızca kendimin girdiği bir siteye para mı ödeyeceğim. Ben başkalarının sitesine hem giriyorum, hem de çıkıyorum. Üstelik bedava.”

Tuhaf bir şey demişim gibi torunum yerlerde yuvarlana yuvarlana gülmeye başladı. Vallahi başka bir şey demedim.

O zaman, niye gülüyor bu çocuk?




13.09.2013/Emine UYSAL