Dene me!

• 13 Eylül 2013 Cuma 23:00:22

Uzun ve puslu zamanların ardı sıra bir kopuşa mahal oldu içim. ayrılan bir uzuv ,istenmeyen bir çocuğun unutulmuş doğum vakti gibi. Ama sancısız, ama gizlice. Hatta haince. Çünkü habersizce kopuveren biliyor ki ,duyulsa farkına varılsa gidişi; istenmese de varlığı, dert olacak bünyeye. Kime ne derim korkusuyla mahvedilen zamanlar gibi amaçsız kayıp saatler yaşayacaktım belki sırf bu sebepten. O yüzden sinsiydi giden. Farketmese de beni düşündüğünden. Kabul etmeyişini bırakın bir kenara! O benden can buldu. Ruhunda ayak izlerim , tenimin kokusu var. Nasıl olacaksa başka yaşayacakmış. Sanki ayrılıp gitmek çözüm. Bilse uzaklaştığını sandığı her adım onu bana iyice ilikleyecek. Aptal! Ne yazık ki yaşayarak öğrenecek. Acı çekecek. Çentikler olacak tahtasında uzakta olduğu zamanlara dair. Gerisin geriye silmek isteyecek ama silemeyecek! Zor iş o bir kere.
Farkına varmıştım aslında onun asiliğinin , hafif meşrepliğinin. Sallanırdı akıl salıncağımda. Geçmişe uzanan bağlarıma kurardı keyifgahını. İleri geri muzurca sallandıkça koparırdı unutmak istemediğim mutlu zamanları. Zorlardım kendimi onun uyku vakitlerinde. Hatırlarım belki , onarırım kopan bağları diye ama ,nafile! Ne acımasızdır o! Yiyip bitirir insanı farkettirmeden. Kendi varlığının açtığı kuytular yetmezmiş gibi birde onu bunu alet ederdi oyunlarına. Uyarmak istesem yeni oyun arkadaşımı ,kaprisli yada gönülsüz sanacak beni. Halbuki tuzağa düşecektir,bihaber! Hep bu benden habersiz seçimleri yüzünden hiçbir oyunu tamamlayamadım. Ne galip olabildim,ne de boynumu eğilip mağlubiyet cümleleri kurabildim. Yarım kaldım , yarıda kaldım.
Hissettiklerim içini mi sızlattı yada sıkıldı mı benim uzun süren nadasımdan bilemem ama firara vardı hali. Kızmıyorum fakat, keşke o da benim gibi yapsaydı. Tamam benden diye kopya hayatlar yaşayamayız ama bu tezatlık nedir? Düşünmeden edemiyorum hala. Ne yaparım şimdi?? Hani duydum benim durumum da olanların efsanelerini. Uğurlarına yazılan acı damlatan şiirleri. Yine de bilmiyorum. Ben kalbim olmadan ne yapacağım? Büyüttüğüm asabiyetimin gün yüzüne çıkışı belki de bu yüzden. Zamanın birinde birinden duymuştum. Solundan mı kalktın diye kalp acısı çekenlere güne bulaşıcı bir mutsuzlukla başladıkları için denirmiş. Kalpleri acırmış halbuki. Belki de sabaha uçuşan naiflikte kan damlarmış yastıklarına sol yanlarından. Ben de mi öyle olacağım ?
Evet seni beğenmiyorum. Seçtiklerin , kendini kucağına attıkların benim hayalini kurduklarım değildi! Oysa bir kere beni dinleseydin, bir kere ümidettiklerimin penceresinden başını uzatsaydın bana dair sayfalarca şey öğrenecektin. Denemedin bile , kıpırdayamadın. Kapında kuyrukta olmadı hiçbir zaman ama seçecek bir eksik akıllı bir yarı insan buluverdin. İyi hoşta ey benim olan benden habersiz olan. Bilmez misin bu daha kendini bulamamışlar benim ömrümden bedenimden yer durur! Ele güne beni parça parça dağıttın sen. Kasap hiç vitrindeki eti sokak kedilerine pay eder mi ? Nerden öğrendin bu gereksiz cömertliği bilmiyorum ki.
Her neyse.. Diyorsan ki orta yolu yok bavulumu topladım, git bakalım. Açtım sol yanımı yırtarcasına hevesle. Her halükarda yitip giden benim madem ,git! Yalnız tek isteğim var senden. Olur da dönmek istersen bu viran bedene yekten gel. Kimseyi istemiyor olacağım yine, eminim buna. Kimseyi elinden tutup getirme. Öksüz avutmaktan yoruldum. Zaman geçer, kanımı siler doğrulurum. Ama yerini hep boş bırakırım. Sadece sen sığacak kadar bir kalp yarası. İstediğin gibi eğlen şimdi. Martılara mı arkadaş olursun , bülbüllerle aşk şarkısı mı söylersin bilmem ama ben seni hep uğurladığım gibi hatırlayacağım. Anlatılmazca mutlu da olsan da döneceksin bir gün biliyorum. Evet sen benim eksik yanımsın ondan bekleyeceğim seni. Ama unutma bende senin eksik yanınım ve sen arkanda kocaman bir bedeni yerle bir bırakıyorsun. Bende ki sızı sende on binlerce büyüyüp aks edecek. Tıpış tıpış geleceksin. Ve bende kopar diye beklediğim hüzün salıncakları kuracağım sana.. Farketmeden geleceksin. Umuyorumlarım yol olacak sana..