Öğrenciliğin en belirgin vasfı, parasızlıktır kuşkusuz. Kimi zaman hiç bulunmaz evi yıkılası, kimi zaman ucundan gösterir kendini... Bazı benim gibi kendini avutanlar da cüzdanlarına madeni paraları doldurur, banknot bulamayınca.
Liseden mezun oldum, bir yıl sonrasında dershaneye kaydoldum tüm eğitim sistemi mağdurları gibi... Sınav kaygısıyla karışık, test kitaplarının soğuk yüzünden sıkılan gençler olarak yaklaşan yazın habercisi güneşli bir günde gezi düzenledik. Kendimden hiç söz etmedim; pek anormal, aceleci, toplumda yadırganan tiplerden sayılacak kadar asosyal tutum ve davranışlar, bildiğin dengesizin tekiyim. Özetle, koç burcuyum. Parkta dolaşırken yine hiperaktif patlama yaşadığım bir anda taşların üzerinde dolaşan serçe ilişti gözüme. Kontrol edemediğim ışık hızında seyreden karar verme mekanizmam elimi arka sağ cebime götürdü ve serçenin iki katı ağırlığındaki bozuk para ihtiva eden cüzdanımı iki parmağım arasında çıkararak hollywood filmlerinde rastlanır cinsten bir hareketle kuşa doğru fırlattım. Cüzdan ıskalamadı...
Yanımda Yaşar adında pek samimi olduğum bir arkadaşım vardı. Cüzdan çarpmışa dönen serçenin titreyerek can verişini beraber seyrettik; biraz pişmanlık, biraz üzüntü, utangaçlık, dahası aklıma gelmeyen duygu yoğunluğuyla... Öndeki arkadaşlar mevzudan haberdar olmadı, söyleyemedik. Ne zaman o arkadaşlarla bir araya gelsek, ne zaman duvar dibinde serçe görsek, ...

Halil İbrahim ÖĞÜT-2011