Yedi yıl,yirmidört gün,iki saat, oniki dakika oldu hala daha aynı yerdeyim.
Seninle yaşıyorum ve unutamıyorum. Hala daha o andayım,orada kalmışım. Bedenim yaşlanıyor bunu tüm hücrelerimde hissediyorum ama ben seninle birlikte olduğum o yaştayım ve seni yaşıyorum.Hala daha aldığım her nefes sen, yediklerim,içtiklerim,dokunduklarım ,konuştuklarım hep sen,sadece sen sevdiğim.
Dokunduğum her kadının teninde sen varsın,her gece yanımda yatan bir başkası değil, nefes alıp veren sensin. Biliyorum bu imkansız sevdiğim. Ama kalbim yıkıyor önene çektiğim her seti ve sen dolaşıyorsun damarlarımda. Her damlanla yeniden geliyorum hayata,yokluğun aklıma geliyor sonra tekrar ölüyorum. Bunu yedi yıl ,yirmidört gün, iki saat, onyedi dakikanın her anında yaşıyorum.
Bana hep kaç kişiyi sevdiğimi sorup dururdun; ben sadece seni sevdim Zeynep’im.
Altı yaşında çobanlık yaparken görür görmez sevdiğim sendin, oniki yaşında okulun bahçesinde ki kavgadan sonra gördüğüm simit yiyen kız sendin ve tabi ki sendin doğum günü partisinde elimdeki bardağın düşüp,kırılmasına sebep olan.
Bir yıl oldu sevdiğim geciktiğin, biliyorum artık gelmeyeceksin. Sıra bende farkındayım,bekle beni geliyorum.
Attila İLHAN’ın dediği gibi
“Zeynep beni bekle/gece ağaçlarına yağmur çiseliyorum/cam tozu su beyazı yalnızlığını mutlaka değiştireceğim bir yaprak halinde süzülüp saçlarına eski teşrin’lerden/kederli kırmızı Zeynep beni bekle mutlaka döneceğim söyle kim önleyebilir buluşmamızı.”
Elbet bende bir gün öleceğim
Olcay TEKİN