Ben bir elif’tim. Daha yoktun hayatımda. Sadece bir harf ’e’. Sen gelmeden önce tek bir harf’dim. Suskun, sessiz. Benliğimi arayan sadece bir harf. Anlamsızdım. Manasızdım. Yoktum...

Sen geldin sonra hayatıma. Bir şems’din bana. Bazen kamer. Hayatıma anlam katanım oldun. Bazen şeddem, bazen cezmim, bazen de bana benliği veren harekem oldun. Ama hep bendeydin. Şekillerin farklı olsada hep yüreğimde, içimde taşıdım seni.

Manasızken ben, tefsir ettin beni sen. Anlamım yokken sen şekillendirdin beni. Sen varsan vardım ben. Ve yokluğun bir an bile geçmedi düşümden. Aklımdan, kalbimden... Anlamsızlığıma mana verip beni tefsir eden, anlamların anlamlısı yapan sevdiceğim.

Nasıl ki harfler tek başına anlam ifade etmezse bende öyleydim senden önce. Sen geldin bazen cümle oldum ben, bazen kelime. Ama her halimde, her kelimemde, her cümlemde ’’SEN’’ vardın. beni ben yapandın.

Her anımda, her cümlemde hayatım olan mühürlüm.

Sensiz ben yokum... Yok olurum... Sensin beni ben yapan.

Seni seviyorum benim en büyük MANA’m...

(BAKMA AĞLAYAN GÖZLERİME SEVGİLİ,
KALBİM KAN DÖKEMEYİNCE, GÖZÜMDEN YAŞ AKIYOR...)