ALLAH'IN AİLEYE VERDİĞİ ÖNEM

• 27 Ağustos 2013 Salı 20:20:02

Size belki biraz tanıdık ama gerçekten yaşanmış bir olay ve bir arkadaşın öyküsünü anlatıcam...kendisi anlatıyor!
Bir gün Gaziantep ’ten İstanbula geldim... daha o zamanlar 17 yaşındayken cahilliğin
en deli çağında ki ben bir arkadaşımın yanına gittim; ona iş aradığımı ve tanıdıklarına haber vermesini rica ettim. arkadaşım ;
- tabi neden olmasın yardımcı olurum elimden geldiği kadar dedi. teşekür ettim ve ayrıldım .
Daha sonra başka bir yerden telefon geldi ve cafe gibi bir yerdi maaşıda güzeldi ama
nedense işi kabul etmedim, sanki başka yerden telefon bekliyormuşum gibi telefonu kapattıktan hemen sonra arkadaşım aradı ve yanına gelmemi istedi . Yanına gittiğimde
yanında esmer doğu kökenli bir adam vardı, bana baktılar güler yüzlüydüm aldırış etmedim
adama, maaşı aylık dört yüz verebileceğini söyledi ağzımdan çıkan kelimeyi tutamadım evet dedim. Kendime de şaşırmıştım!
sözümü de geri alamadım. beraber iş yerine gittik ,kücük bir lokantaydı ama huzur verdi sanki oraya aittim, ben hem şaşkın biraz da şımarık kızdım...
Ertesi gün işe başlamıştım. Hemen işi kaptım... gülümsememle herkesin ilgisini çekiyodum patronumun bile ; bir gün patronum BARAN
tabureye oturmuş öyle düşünüyodu , neyin var dedim ;
-bileğim ağrıyo biraz dedi , bileğini uzatmasını söyledim...
uzattı ,ve biraz kremle ovunca ağrısını aldı ...
gece olunca Baran bey ben gidiyorum ,bir isteğiniz yoksa çıkıcam dedim...
-o ise bekle ben bırakırım seni dedi , gerek yok deyip tam çıkarken zeynep telefon numaran verir misin bişey
olursa ulaşalım dedi ,numaramı verdim çıktım
eve gidince mesaj geldi... mesajda;
elin değdiğinde elime içimde bişeyler oldu sanki ,gülümsemenle kendine herkesi hayran bırakırken farkında olmadan ben
sana karşı duygular beslemeye başlamıştım , bir de bugün elin değince anladım ki sana karşı boş değilim , sen de bana karşı
boş değilsen mesajıma cevap yazarsan sevinirim yazıyodu ... ben ise karşılığında şu an cevap yazamıcağımı ve zamana bırakmasını
söyledim... ertsi gün oldu saat 10 da lokantaydım

herşey bir kaç günde gelişmeye başladı... ne oldu anlamadan aşık oluyodum ona bunu
ilk kavga ettiğimizde onu kaybetmekten korkunca anladım... daha sonra cicim ayları geçti kavalarımız arttı. her ayrılığı düşündüğümde
ya o benle ya ben onla barışıyodum.
En sonunda kafaya koymuş ayrılacaktım , eşyalarımı topladım gitmeye hazırlanıyordum.tam kapıdan çıkarken onunla karşılaştım peşimi
bırakmasını ve birbirimize karşı dürüst olamadığımızı
bu yüzden ayrılmamız gerektiğini söyledim.
o ise bırakmamakda ısrarcı olduğunu davranışlarıyla sözleriyle belli ediyodu,ondan kaçarken küçük bir kaza geçirdim hastanede
kendime geldiğimde hamile olduğumu öğrendim... ne yapacağımı şaşırdım ama aldırmıcaktım kararlıydım ilk
bebeğimdi kıyamazdım dayanamazdı küçük yüreğim... doktorlar müşade altına aldılar... telefonumu aramış
doktorlar açmış telefonu ,gözlerim kapanıyodu uykuya dalmışım... uyanınca onu görünce başucumda ürkmüştüm nasılsın dedi?
-iyiyim dedim... hastaneden çıkınca eve gidelim dedi,
-hayır dedim ,gitmicem bebekten söz etmiyordum inat ediyordum,o da hamile olduğumu biliyodu ama ben onun bildiğini bilmiyordum
hastaneden çıkış işlemlerimi halletti ve eve geldik hamileyim dememiştim daha ama ilgileniyordu,
daha sonra odadan çıktı telefonla konuşuyodu telefonda
-hamilemiş bırakamam diyodu , ben ise konuşmasını duyunca korktum çünkü yapamazdık biz birlikte olmamız imkansızdı, yine kavga edecektik eskisi gibi
ne o ne ben mutlu olamıcaktım o yüzden gitmeliydim yanından,dışarıya çıktı çarşıya gideceğini söyledi
yanıma giderken birini bıraktı... bir yolunu buldum kaçtım,2 ay geçmişti üzerinden beni nasıl olduysa buldu, ikna etti
eve gittik çalışıyodum doğum yapmama çok az bir zaman kalmıştı ama çalışıyodum hala 18 ağustos perşembeydi o gün çok yorgun hissediyodum
kendimi... işten çıktım eve gittim eve geldiğimde saat 12 ydi , gece 3 de eve geldi baran eve geldi uyandım.televizyona bakıyodu. ben
ise kitap okuyodum, sancım gelir gibi ağrı girdi hastaneye gittim doğumhaneye aldılar bebeğim sabah 8 ;40 da kucağıma almıştım dünyalar benimdi.
ama hala kavgalarımız sürüyodu bir türlü aldığımız ayrılık kararını gerçekleştiremiyorduk sanki birbrimize çeken bişeyler vardı kopamıyorduk
birbirimize karşı sevgimiz vardı ama yapamıyoduk onların kültürleri töreleri uymuyodu... evimiz oldu, minik elleriyle hayata bağlayan küçük kızım
olmasa belki daha değişik olacakdı hayatım! ama iyiki kızım oldu ,ne yaşarsak yaşayalım ayrılamadık...ALLAH hep bizi birbirimize bağladı,
hala da nasıl oluyoda onca kavgalar olduğu halde bir aradayız diye düşünüyordum,yine kavga etmiştik bu sefer attığı tokat canımı yakmıştı ,ağlıyodum ağzından
istemediği pişman olacağı kelimeler çıkıyodu, dayanımıyordum çocuk da yanımdaydı korkuyordu. evden çıkarken bir daha geri dönmeyeceğini artık
hayatında ben olmıcam demesiyle bitmişti eşyaların hepsini valize koymuştum kapıdan çıkacaktım tam geri geldiğini görünce valizleri sakladım kapıyı
çaldı korkuyordum...kapıyı korka korka actım, hala da ağlıyodum ben onu bu kadar severken nerde yanlış yaptım diye düşündüm midem ağrıyordu üzüntüden ülserim vardı ;barıştık yine

ve daha sonra kendisi benim onu sevdiğimden ona gösterdiğim ilgiden , o daha çok sevgisini göstermeye başlamıştı bana, sanki bişeyler olmuş ama
nolduğunu o da anlamamıştım, ben sabretmiştim, sevgimi fazlasıyla ona vermiştim ve öyle güzel bir duygu ki karşılığını sonunda almıştım
şimdi mutlu huzurlu bir yuva kurma hayalim iyi bir eş iyi bir anne umudum arttı, ve ALLAH ın işi hiç belli olmuyor bazen şer görünen şeyler
hayır, bazen de hayır gibi görünen olaylarda şer olabiliyor ne olursa olsun ALLAH KULLARINI GÖRÜYOR UNUTMUYOR....