Kötü oldu bu; unutulmaya ittik aşkı.Ne varsa elimizde, suda kalmış gibi buruşana dek tükettik derimizi. Yalan mı denirdi , dönemsel hisler mi bilemedik. Sapla samanı karıştırdık,öyle bir uzaklara açıldık ki kıyıyı göremeyecek hale gelince,boğulacağımızın farkına vardık. Haydi onyedi yaşta kavak yelleri vardı; sonraları kaç kez kara kavakla tanıştık hesaplayamadık ve bundan oldu titrek,ürkek yüreklerimiz. Her bakışı heyecan sandık. Kimimiz bakışların karasında, yeşilliğinde kimimiz hiç adlandıramadığımız hislere koştuk.
Önceleri sadece eşyaları satın alırdık. Büyüdük ve para birimleri olan insanlarla tanıştık..
Biliyor musun bir gün yalnız kalacaksın..O vakit ikimiz de kim bilir nerelerde olacağız? İçinden bir ah çekeceksin,kısa bir ara ve nefesin yutkunuşunun yarısında takılı kalacak. Bencilliğin seni yaşlanmış olmaktan kurtarmayacak. Ama ben hala güçlü olacağım. Bedenim değil tabi elbet,bu aklımla o yaşımda kalabalık yada yalnız olmak benim tercihim olacak. Çünkü benim birimim ’vefa’ ..Sen tüm bu hislerin ne manaya geldiğini anlamadan hem yaşlı hem de tecrübesiz olarak kalacaksın. Herkes yaşı ilerlediğinde geçmişiyle yaşar. Kim inkar ederse etsin gerçek olan budur. Benim nasıl olduğumu düşünür müsün bilmem? O vakitlerimi..
Sen canımın çekirdeği,sen hayatımın arka fonu ve sen ona eşlik eden unutulmaz şarkım olarak hayatımda,sallanan koltuğumda,elimde gençliğimde yazmış olduğum kitaplardan birisi ister yalnız,istersem çok olacağım. Yine ruhum özgür;yine bedenim özgür , hayatın en güzel hali olan ’şimdiki zaman’ yüklemleriyle tanımlayıp yaşantımı, mutlu olmayı başaracagım.

ALMILA ERDEM