SON MEKTUP

• 19 Ağustos 2013 Pazartesi 12:46:19

Bir hikayem olsun istedim, içi umut olsun.
Bir yasam istedim, içinde biraz mutluluk olsun.
Bir son istedim, sonu aydınlık olsun.

olmadı...

Artık nedenler aramak anlamsız. artık çabalamak boş...
Gerçekleri kabullenmek hep zor ve acı...
Nefes almak veya alabilmek, insan gibi neden zor ve imkansız. yasamak bazen yersiz.
Hep kaybetmek berbat ötesi bir duygu.
ve kaybetmek
ve ben
ve sen...
nereden başlanacağı bilinmeyen hatta başlanması gerekmeyen bir veda bir son mektup. belli belirsiz bir duyguyla sevgiliye son mektup.
kabullenmek neden zor?
inanmak neden imkansız?
nedenler artık yersiz bir hal almışken nedenleri neden bırakamayız bu bile belirsiz.
bütün bu belirsizlik içerisinde bir kurban vermek...
dunun anılarını, yarının hayallerini bugün kurban etmek veya öldürmek.
nasıl bir duygu?
karşılıklı acı çekmek nedendir?
gururun kurbanı olmak aptalca mı? yoksa gerekli mi?
Anadolu ozanı avdele zeynike: aşk öyle bir illet ki kişide ne gurur nede onur bırakır derken bunu kastetmiş olabilir mi?
veya gururumuz aşkın önüne geçmiş olabilir mı?
sonuca endeksli yorum yapmak hata iken bu hata neden eksilmez yaralı kalplerde. bütün bunlara rağmen neden ölmek veya öldürmek.
sevgi devam ederken neden saygısızca bir son...
söylemleri var eden karşı söylemlerdir ama hep gerçek değildir. bu bilinirken neden buna tabı olunur.?
neden nedenler bitmez?
sonu var eden nedenler iken, nedenler bazen umut olabilir mi?

aslında artık nedenler yersiz
artık sondur gerçek.
kabullenmek zor, bazen imkansız ama gerçek olandır.
imkansız hayallerin oluşturduğu belkide imkansız bir umut...
bu imkansız umut belki ölümün yani sonumuzun önünü tıkamaz ama acıyı belki hafifletir...

ATEŞ