Yol

• 12 Ağustos 2013 Pazartesi 19:32:37

Herkes evine erken varmak ister ama yol bilmez bunu. Çünkü yol, varılacak bütün duraklara herkesten önce varır. Kavuşmanın sevincini milyonlarca yıl önce yaşamış ve ayrılığın acısını... Büyük nehir kenarlarından geçerek, çocukların sesini taşımış başka çocuklara...

Yol kimseyi beklemez. Bekleyemez. Çünkü sürekli gider yol. Sürekli durduğu halde..

Yol, yolda duranı önemsemez. Ve mesafeyi de önemsemez. Çünkü mesafe, yolun kendine söylediği bir yalandır. Aşk şarabını içen de düşer yollara. Yol, meselesi olana öncelik tanır. Kıvrımlarını biraz daha düzleştirerek ...

Bir gün sahile ulaşırsa yol. Oturup gülümseriz ve unuturuz yolda gördüklerimizi. Yeniden yola koyulmak için biraz umut ve bir şarkı gerekir insana. Anason kokularıyla...

Özlemi ve ayrılığı yol yaratır ve yol öldürür. Bir gidişi bir dönüşü olan geniş yolları sever insan. Giderken dönmenin hayalini kurabilmek için...

Üç şehre dağılıyor sesim, yol ayrımlarından geri dönerek..(Devamlı yol ayrımlarıyla kendine bölünen bir yol, daha ne kadar yaşayabilir?) Ama yol ölürse hikayeler de biter. Söz ile başlar yol. İki dize arasındaki mesafeyi gözlerinle ölçmeye kalktığında anlarsın. Uzaklık önce söz ile yaratılır.

Yolcu yolunda gerek derler ya.. Yol buna çok güler. Kimseye ait değildir yol. Yol yalnız kendine ait, paramparça bir yalnızlıktır.

Yol adları unutmaz. Yolun hafızası sonsuzdur. İnsan isterse balkondan Hicaz’a kadar uzatır sarmaşıklarını. Adına gömülmüş yedi ad ile... Suyun duası ile...

Her şeye rağmen yola devam etmek kahramanlık mıdır? Yoksa durmak bir eylem biçimi olarak yolun sürekliliğine meydan mı okur? Durduğu halde nasıl gider terk edilen? Bunu yol çok iyi bilir.

Bir gün yolun düşerse buraya. (Merhaba...) İncitmeden begonyaları. Ve keten kuşlarını... Öyle çık yola. Biliyorum. İnsanoğlu sever terk etmeyi.

Yol gidenleri unutmaz. Ayak izleri hafızasında, milyonlarca gidişi saklar. Her gidişin sesi ayrıdır ya... Sessiz gidişlerin bile sesini unutmaz yol!

kıyıdaki adam