Şizofrenler Kan Ağlar 7

• 8 Ağustos 2013 Perşembe 04:30:37

Kendinden bahset bana biraz hatta biraz değil seni günlerce dinlerim yeter ki sen anlat benim hayatıma çözüm aramaktan vazgeç kaptan gibi o benden vazgeçmedi, anlat hadi kimsin, nesin ne değilsin senin hakkında ki her şeyi bilmek istiyorum hocam?
+Hocam?
+Güzel deyimmiş bu güldürüyorsun beni genç adam.
-Anlat bakalım hocam kendi hayatından kesitler, muhabbetine doyum olmaz senin
+Ben Yılmaz Porsuk, yetmiş dört yaşındayım İzmir doğumluyum dostum bu şehrin her yerinde yaşanmışlıklarla dolu anlarım, hatıralarım, aşklarım, heveslerim o ilk dokunuşlar mevcut İzmir Atatürk Lisesinden mezun oldum ondan öncesini liseden önceki hayatımı sana anlatmak içimden gelmiyor bir sürü kötü anılar beni o yine eski günlerime götürüyor anamı babamı akrabalarımı kaybettiğim lanet olasıca günlere ama buna da şükür evlat bana beni verdi her şeyimi alıp bu şehir benliğimi , kişiliğimi, duygumu beni ben yapan her şeyi verdi bu şehir bana başarılı bir öğrenciydim ben her zaman hep öyle oldum çocuk esirgeme kurumunda büyüdüm ilk okulda parmakla gösteriliyordum hep sonra İzmir Atatürk Lisesini birincilikle kazandım bütün şehir beni tanıdı ben bütün şehri tanıdım hayatın toz pembe olmadığını çok önceden anlamıştım sınıf arkadaşlarım, okul arkadaşlarım gibi oyunlar oynamak yerine kitap okumayı şiir yazmayı hiç bir şeye değişmedim ve bu günlere geldim hocalarımın sayesinde de diyebiliriz çok faydaları oldu bana anlatmakla bitmez hele bir gün tam okulu bırakacağım derken Edebiyat hocam Akif bey beni tekrar hayata bağladı sen çok yetenekli bir çocuksun diyerek beni ben yapmamı sağladı müthiş bir insan müthiş bir bilgi dağarcığı insan değil derdim ben Akif hocama bir makine adete bütün her şeyi nasıl oluyor da biliyor diye gece gündüz düşünürdüm acaba bende onun gibi olacak mıydım bir gün.. Bir ihtimal belki..

Ve bende Lise okuyup aşık olmayan insan var mı diye çok düşünenlerdendim tabi benim gibi asosyal bir insan aşık olamazdı insanların daha doğrusu arkadaşlarımın gözünde gece-gündüz kafasını yemişcesine kitap okuyan ders çalışan bir adamdım ne de olsa onların gözünde okuldan çıkınca yanımda hiç birisi olmuyordu bir kız vardı ilk ona aşık olmuştum Esra sonra ailesi İtalya’ya taşındı uzaklaştı buralardan ama ben bunları çok sonra öğrendim Esra’ya hep kızdım niye benimle konuşmadan gitti neden beni haberdar etmedi gerçi neden edecekti hiç bir sebebi yoktu ama biz insanlar hep böyleyiz biz seviyorsak eğer tek haklı bizleriz gibi davranırız hatta o kadar çok kızmıştım ki Esra’ya şu şiiri ona yazmıştım şimdi okuduğumda gülüyorum ne kadar beceriksiz bir insanmışım şiir yazma konusunda.

Ve şimdi
kalkıp bu yataktan
Ne de zor geliyor
Sana koşmak

Sahi sen bu kadar mısın
Bu kadar mıydın
Sana koşmak bu kadar
Haysiyetsiz
bir duygu gibi mi
gelecekti bana

Sarılmak yerine
Nefret mi edecektim senden
Aferin. Sana Aferin kadın.
Beni değiştirdin
Ruhumu, duygumu,
özümü, sözümü,
kişiliğimi, benliğimi
Her şeyimi değiştirdin.

-Etkilenmedim dersem yalan söylemiş olurum sana gerçekten etkilendim hocam büyük insansın ama sende benim gibi kendinden nefret ediyorsun bunun altında kim bilir neler var umarım bir gün anlatırsın.
+Boş ver evlat hayat kısa beni de bu kadar dert etme tutturdun bana kendinden bahset diye senide sıktım kızma bana.
-Kızmak mı? Olur mu öyle şey hocam büyü yapılmış gibiyim şuan çok fazla etkilendim sizden meğerse yanı başımda koca bir yürek duruyormuş bunun farkına geç varabilmiş olmak ne kötü bir duygu.
+Boş ver evlat boş ver bugünlük bu kadar yetse olur mu? biraz yoruldum eskiye gidince, affet başka zaman daha çok anlatacağım sözüm olsun.