Yazmayı sevenler grubunda kendimi görüyorum.
Bu grup içinde olduğum için şanslı biriyim.
Bu grupta nefes tükettiğim için sesim gür çıkabiliyor...


Bir şeyler yazdığımda, çok mutlu oluyorum.
Ne bileyim çocuklar gibi şen kalıyorum.
Ne bileyim annemin kuzusu oluyorum...


Birkaç satır ard arda kaleme aldığımda, kendimi iyi ve dinç hissediyorum.


Yazmayınca olmuyor.
Yazmayınca canım fena sıkılıyor.
Yazmayınca okuduğum kitaplara haksızlık yaptığımı düşünüyorum.
Yazmayınca bin bir eksiklik kapımı çalıyor.
Gecelerime aydınlık uğramıyor.
Sabahlarıma taze güneş kokusu sinmiyor.
Ters gidiyor günlerim.
Tersten akıyor ırmakları gönlümün.
Yazmayınca kendimi hasta ve kötü hissediyorum...

Hep yazmak istiyorum.
Ben de kendimi engellemiyorum hiç.
İçimdekileri yaza yaza rahatlıyorum.
İçimdekileri paylaşa paylaşa kalbimin uzun yaşamana yardım ediyorum.
İçimdekileri itiraf ede ede gerçeğe cesaret veriyorum...


Yazmayı sevmeye devam edeceğim.
Allah’a şükür genç ömrüm hâlâ buna müsait.
Yazmaktan sıkıldım demeyeceğim bir gün.
Yazmaktan hiçbir zaman vazgeçmeyeceğim.
Çünkü kelimeleri seviyorum.
Çünkü edebiyat olmazsa olmaz bir durumdur benim için.
Çünkü yazdıkça yaşadığını daha bir anlıyorsun.

Çünkü söz uçar, yazı (kesinlikle) kalır...




Mehmet Selim ÇİÇEK
7 Ağustos 2013, 02:15, Kerboran