0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
977
Okunma
Bitmiş sigaralarımın dumanı altında otururken bir duman daha ekliyorum. Cam kenarında her yalnız gibi 45 derecelik açıyla dışarı bakıp insanları inceliyorum. Kimi hızlı yürüyor kimi çok aheste... Kimi çocuğuna bağırıyor, kimi benim gibi perişan olmaya yaklaşıyor. Mahallenin çocukları da mühendisin hatası yüzünden bir tarafı çökmüş karşımdaki apartmanın içine heyecanla girip çıkıyor. O sırada gözlerimden yaş dökülüyor; yağmurun etkisiyle çatlak duvarlardan akan pas, ’ayrılalım’ dediğin içimin kan ağladığı ana götürdüğünden.
Büşra Küçük
