Ey Sevgili,

Seni ilk gördüğüm an yüreğim tutuştu. İlk göz göze geldiğimiz an öldüm be güzelim. Hani bana benim kahrımı çekemezsin demiştin ya, ben sensizliği çekemiyorum. Söz geçiremiyorum gönlüme. Sensiz buralarda zaman geçmiyor, zaman denen kavram anlamını yitiriyor. Sevgi deryam, gönlümün eşsiz bahriyesi, manayı maneviyatım, bir bilsen nasıl bir acı seni sensiz yaşamak... Çok sevdim, bağlandım. Sen beni terketsende kendi yalnızlığıma ben senden vazgeçemedim. Şu an sadece acı çekiyorum. Sen nasılsın ne haldesin bilmiyorum bu içimdeki hüznü daha bir dağlıyor.
Çok acı çektim beyaz gülüm. Ne yaptıysam olmuyor unutamıyorum. En basitinden senle zaman tanımadan konuştuğumuz zamanlar geliyor aklıma her an. Beraber gülerdik beraber ağlardık. Zıt düştüğümüz konularda tartışıp inatlaşırdık, daha sonra ben sana kıyamaz ve sen haklısın der sakinleştirirdim seni. Çok sinirlendiğim zamanlarda da sen o güzel gözlerinle beraber tatlı bir gülümsemen ile unuttururdun bana tüm kederlerimi. Ne zaman sinirlensem sinirlerimi kontrol etmem gerektiğini söylerdin bana. Bense neye sinirlensem üzülmene dayanamaz pes ederdim sırf o tatlı gözlerinden hüzün damlacıkları dökülmesin diye, sırf gönlümdeki eşsiz güzelliği olan yüzün gülsün diye...