yorgunum bugün. herkes kadar belki . . belki de hic kimse kadar. . ne azım ne çok. öylece tek basına duran bi duvar bir tas bir insan kadar tek ve hür olamayacak kadar tutsağım düne. kalabalık belki simdi evim. gözümün önü. sesler yüzler suretler zamanlar anılar hepsi kocaman bir bellek evet. ama yerinde olmasını istedigim anıların yokluguna dayanamıyorum bugün. bu evde onun da olması lazımdı. hep hayal ettigimiz gibi olmalıydı. benle bir bardak çay bir kadeh rakı kadar agır demli anıları olmalıydı aklının kalbinde. ben simdi onun bensizligini hazmedemiyorum evet. yalan degil. özledim. hemde herkes kadar degil hiç kimse kadar özledim bugün. bende ki herkeslestirdigi kendine onu özleyen bir ben hediye ediyoum bugün. herkese göre yanlış ve hata. ona bu fazla. ama bu icimde ki ben kendimden bagımsız yarattıgım bu mahluk onun geldigi gibi aniden gitmesine direniyor hala daha. ben bilmezdim hic bunları. ben hic sevilmeden büyümüs bir cocugun bütün yıkık dökük hayatını onun önüne bu kadar gözü kara dökerken onun sımartılmıs cocuklugunu bile benimle paylasamayacak kadar umarsız oluşuna hic takılmadım. cünkü bir hayatı kocaman bi aileyle paylasan biriydim. ve bilirdim anıları paylasmayı tekellestirmemeyi. ona bunu ögretmek istedim hep. biz diye bir anı topagı sahibi olunca insan hic yalnız kalamaz. illa ki ona ait anılara sahip insanlar onu dünyanın herhangi bir yerinde yasatır. hayatını farklı milyonlarca prizma yansıması gibi ısıga bogar. onun o cok küskün, sımartılmıs ama tek basına bırakılmıs kimsesizligine bir sahip degil bir liman olmaktı diledigim ve bekledigim. bugün bu kızgınlıgım bana bu hakkı vermemesi beni secmemesi beni öylece hayallerim kimsesizligim ve kırgınlıklarımla ortada bırakması hic degil. kurdurttugu hayalleri, alıstırttıgı mutlulugu alıp gitmesi beni eskiye dönemeyecek kadar kopartıp sonra hic gelmemis gibi sadece gitmesi de degil kızdıgım. benim tek kızdıgım hayallerime bu kadar nesne olmusken herhangi bir çekim eki kadar amlamsız oldugunu zannederek umarsız davranma hakkı bulmasıydı kendinde. ben ondan önce hayal etmezdim hic bir kimseyle kendimi. hayatımı. hayallerime yaklastırmazdım hic bir ademoglunu havva kızını. bilirdim cünkü insanlar hayallere girdi mi hepsi yıkılır. hepsi sadece hayal olarak kalır. .
ezberledim ben bütün acılarımı. yerlerini sebeplerini kiğsilerini sebeplerini hepsini yazdım aklımın cetelesine. ama bunu nereye koyucam ben hic bilemedim. ben hic böyle kimsesizlestirilmedim. ben isyan ediyorum evet. gelisine gidisine. gelmeyisine. gelmisine gecmisine sövüyorum. bitti dedigine bitmedik biz demesini. baslayalım dedigi bana gidiyorum demesine. bana hayatıma ilmek ilmek isleniyosun dediginden bir hafta sonra o hayatıma ilmek ilmek islenmis sökemiyorum kendine iyi davran demesini kabullenemiyorum evet. benim kendime iyi davranma hakkımı tarumar edip giderken evime odama bir hırısx gibi sinmis bir hainin yüzsüzlügüyle caldıklarının gururuyla arkada bıraktıgı dagınık eve bir zamanlar bütün hayatını sakladıgını unutarak gidisine benim isyanım.
gidemeyislerime kalamayıslarıma sebep olan herkesi önüne döken ben ,simdi onda ezber bozan olamayacak bir adam kuması oldugunu göremeyisime kızıyorum. asıl ben kendime parcalanıyorum.
yıkık bir cocuk parkı gibi milyonlarca güzel anının mezarı aklım. bu anıların yıkılısını aldıgı hali gördükten sonra yerine yenilerini koymaya cesaret edemiyorum. icimde ki kini kusamayısıma kimseye kanusmayısıma. bana sen kimsin ? diye soranlara benim kim oldugumu nasıl bilmezsin diyemeyisime cıldırıyorum. ben en cok icimde susmaya niyetlendirdigim bütün sözlerimin kııklarımın can yanıklarımın artık gün yüzü görme istegine kızıyorum. bu bıkkınlıktan kurtulamayısıma aglıyorum. babasının bile sevmedigi birini bir baska erkegin sahiplenip benimsemesini bekledigime yanıyoum. ben en cok beni benden alanlara bu hakkı verdigime kızıyorum. .