O yüzden hep çocukluğumuza, o günlerin masumiyetine, dünyanın o gözlerle nasıl güzel göründüğüne, nasıl daha yaşınılır umutvar bir yer olduğuna öyküneceğiz.İyi ki hatırlıyoruz.Ya unutsaydık hangi öykünmenin umuduyla bu dünyayıda yaşanır kılacaktık ama iyi ama kötü...

Keşke kalabilseydik çocuk.

Değil mi ki kırılan kalbimizi tuttuk bir gün avuçlarımızda; bildik bilinmek istenmeyenin bilgisini... buna rağmen gitmiyorsa elimiz kısasa içimizde çırpınan çocukların sesinden...vicdana eş.

Çocuk ölünmüyor belki ama çocuksu kalınabiliyor... mesele bunun kime kısmet olacağında..


Yazanın payına düşer dilerim.

Yolu yok büyünecek. Bilinecek bir de zamanla hepsi. Fakat farkı olacak uçurtma yapan çocuklarla, uçurtmaları kesen çocukların. Taa o zamandan başlıyor aslında.

Kimin nasıl bir çocukluğu, sonrasında nasıl bir yetişkinlik dönemi olacağını bilmemek belki daha iyi. İlginç ve düşündürendi yazı. Tebrikle.

bilseydik belkide çocuk ölür hiç büyümezdik..

......Bir çocuğun topluma ne kadar temiz ve saf dünyaya geldiğini, onun yaşadığı çevre tarafından
büyüdükçe şekillendirilip her türlü kötü davranışların kazandırıldığını anlatan güzel ve güzel olduğu kadar da anlamlı bir deneme yazısı okuduk gönül sayfanızda.
....Çocuk saflığında bir dünya dileklerimle kutluyor ve saygılarımla selamlıyorum usta kalem sahibini.
.....Sağlıkla ve mutlulukla kalın.