Sahne Bende

• 30 Temmuz 2013 Salı 18:45:59

Mağlubiyet ; son zamanlarda aynada gördüğüm görüntünün tek tarifi kir pas içinde bir yürek var sızımın ta derininde. Bir ev ; evin ortasında öylece duran ben buluyorum her akşam anlamsızca sorguluyorum kendimi ama soruların yanlış yerden sorulmasından olsa gerek doğru yanıtları bulamıyorum bir türlü. Her sabah kalktığımda titreyen bacaklarım omzumdaki yükleri taşımaktan bitap düşmüşken bedenim diri görüntüsüyle kandırıyor en yakın dostlarımı bile. Yüreğimde bir adam var kahramanım seçtiğim üzerini örümcek ağları bağlamış toz toprak sarmış o bile unutmuş kahramanlığını yaşamıyor ve de yaşatamıyor. Keşkeler ; boğuyor insanı teslim alıyor kendine güvenini bir kemirgen fare gibi içten içe usul usul yontuyor alıyor senden. Kontrolü olmayan bir arabaya biniyorsun güvenin yittikçe. Hayat içinde değişkenlikler barındırıyor ve her zaman sıyrılmak kolay olmuyor. Kendi içimde çıkmaz sokaklar yaratıyorum her geçen gün kayboluyorum labirentlerimde. Ben kayboldukça ayağıma dolaşıyor pişmanlıklarım. İçimde notalarım ölüyor. Kıvranıyorum O beni öpüyor ama kıvrandığım yeri bulmuyor değmiyor ruhu ruhumun can acısına. Topuklu ayakkabılarımın çıkardığı sesle ilgileniyor ben kaçarken insanlığım kadınlığıma teslim oluyor sevdamdan. Kasıklarımda son buluyor aşkım O öldükçe ben körlüğümden vazgeçiyorum. İnsan neyi nasıl görmek isterse öyle mi görüyor ne?
Bugün bir şey oldu aydınlandım  evet evet tam da bu evrenin o yaşadığı Big Bang i yaşadım ve gözlerim açıldı bu hikaye de tek karaman bendim. Yanılmıştım O’na yakınlaştıkça kendimden uzaklaştığımı fark ettim ; kendime yakınlaşırsam da O’ndan uzaklaşacağımı gördüm. Şimdi ya umudumu elime alıp mücadeleye geçmeliyim ya da vazgeçmek herşeyden arınıp teslim olmak gidişe. Mücadele disiplin ister derdi Babam hep ne çok anlar oldum Babamı ve ne de çok özler. İkimize ait onlarca fotoğraf varken hafızamda nankörleştiğimi gördüm. Kangren olmuş hücrelerimden arınma zamanı şimdi kaygısız nefes almanın tadını çıkarabilme vakti. Yaşamakla nefes almak arasında ki farkı kavrayıp yaşama vaktidir. Ruhun yoğun ama yılgın olmadığı sükûnetin aklımı esir aldığı günlere gebeyim artık. Ya ben var olmalıyım ben olarak ya da silikleşmeliyim olduğum tablonun en anlamsız rengi olarak kalmalıyım bakan fark etmemeli önümden geçerken tüm kalabalıklar ben gözyaşlarımı gene kendim silmek zorunda kalmalıyım. Esir almış hüzne boğulmuş gecelerin bıçakları her gece deşmemeli ömrümü ve ben hibe etmemeliyim birilerine takvim yapraklarımı. Bu gece bitecek yarın sabah güneşle beraber doğacağım evrenime nadasa bırakılmış topraklarımı ekip biçeceğim; gülümseyeceğim aklımla ve kalbimle. Sahnenin perdeleri şimdi aralanıyor ve müziğin tınısına uyan o çocuksu kız geri geliyor unutulmuş ne varsa çocukluğuma, mutluluğuma ve Babama dair hepsi yeniden yaşanmak ve yaşatmak için elimden tutuyor. İzninizle hayatım bu kez BENİ bekliyor