Uzunca zamandır almıyorum kalemi elime. Kalem bana küsmüş, ben k/aleme. Yüreğim şerha şerha, dilim lime lime. Ne hece merhem oluyor gönlüme, ne de bir kelime…

Kim bilir belki alıştım, belki de kendimden uzak kalmaya çalıştım. Ama itiraf etmeliyim ki eskisi kadar hüzne belenmiyor gecelerim ve buram buram hasret kokmuyor gecelerim.

Yüreğimin orta yerine, yıldırım gibi z/amansız düştüğün de olmuyor değil hani. Yangındır; söner deyip geçiyorum. Yarama tuz basmıyorum, düşlerimi kirpiklerine asmıyorum.

Yalan değil. Yokluğunda suya hasret toprak gibi kuruyorum. Ama artık depreme dayanıklı düşler kuruyorum.

Güçlüyüm –güya-

Haberin yok sahi. Yokluğunda hüzne, hicrana, gama doydum ve bir gece senin adını “yürek söken” koydum. Yüreğimdeki yetimin kulağına fısıldadım üç kez adını.

Dedim ki; yeşil gözleri ömrüme belâydı, okuduğumsa ezan değil selâydı.

Bazen sen aklımdan geçiyorsun, ben kendimden. Kimi zaman bir türkünün, kimi zaman bir hatıranın mihmandarlığında geçmişin siyah-beyaz koridorlarında yürürken buluyorum kendimi. Yetim bir türkü çalınıyor kulağıma;

Leyla mıyım, Mecnun muyum, çöl müyüm
Arı mıyım, çiçek miyim, bal mıyım
Köle miyim, bir güzele kul muyum
Hiçbir türlü bulamadım ben beni…

Binlerce yıllık ulu bir çınarı yüreğimden söküp, arsız bir çocuk gibi yüzünü döküp gittiğin o gün geliyor aklıma.

Biliyor musun, terk ettiğin ben değildim. Senin vedan b/aşkaydı.

Ayrılığa en çok suskunluk yakışır sanmıştım ve o gün sükûtu kuşanmıştım.

Bugünse dilimden dökülüyor yüreğim…

Haydi git!..
Elbet taşınır bu yük
Bu sevda gidişinden büyük!..

Farkında bile değilsin uzaklaştıkça yak/laş/tığının.

Yüreğinin çeperlerinde yankılanacak avazım, çığlığım, türküm ve sazım…

Söyle ey yâr!.. Söyle de bileyim.

Bu sevda
Vedalara sığar mı sandın?
Dünya yine döner,
Bu yangın söner mi sandın?

Madem geldi o vakit..

De haydi git!..

Bil ki; vefasızlığın bana değil; aşka!

Şimdi al yüreğimi çarmıha çak,
Başka bir göze ondan sonra bak
Var sen adımı zehir san yerlere tükür
Bu sevdayı yüreğime düşürene bin şükür!..