HER ŞEY GÜZEL OLACAK

• 24 Temmuz 2013 Çarşamba 19:42:45

Biz farklı çocuklardık...
Annemizden öyle her şeyi isteyemezdik,konuşamazdık onunla rahatça. Çünkü döverdi annem,hep döverdi,her zaman döverdi... Sinirlerine hiçbir zaman hakim olamazdı,bana da yıllar önceki hatalarımdan dolayı hiç güvenmezdi,hemde hiç.
Hatta ve hatta kafası bir şeye attıysa-ki genelde öyledir-hıncını kardeşimi döverek çıkarırdı.Farklıydı annem...
Siniri onu kendinden çıkarmıştı,insan değildi sanki,çünkü bir insan bu kadar esiri olamazdı sinirinin.Bu zorlu bela başında bir BABAMIZ vardı kii...
BABAM.Hayatı hayat yapan tek güzel insan...
Ben babamdan çok şey öğrendim,3 yıl önceki halimde,hatalarımda,yanlışlarımda,babamı,annemi,herkesi karşıma alışlarımda bile el kaldırmadı babam bana,bağırmadı,yalnızca bakışları vardı,o bakışlar ki ömre bedel...
Ve ben o bakışlara rağmen es geçtim her şeyi,-BİR KİŞİ UĞRUNA-.YAZIK! yazık ki,koskoca bir yılımı ailemi karşıma alacak kadar çok alıştığım,sevdiğim sandığım biri uğruna kaybettim. Ama;
Pişman değilim,bilin istedim.Çünkü acizlerin süsüdür pişmanlık.Ben hiçbir hatamdan pişman değilim.Aksine iyiki diyorum,iyiki yapmışım. Çünkü ben hatalarım sayesinde burdayım.Çünkü ’her hata=tecrübe=zirve için basamak’.Haklısın,çok günüm oldu ’Şimdiki aklım olsa geçmişteki yanlışları yapmazdım’ dediğim.AMA GEÇMİŞTEKİ HATALARI YAPMASAYDIM ŞİMDİKİ AKLIM DA OLMAZDI bunu da bilirdim.
Gel gelelim o ki annem hâla o günlerde,her an avuçlarının içinden kayacakmışım gibi,endişeli.ama benim annem,biraz da farklıydı işte...
Mesela ’ben yazar olacağım’ dediğimde,karşımda ’bok olursun bu kafayla’ diyen bir annem ve ’benim kızım yapar’ diyen bir babam vardı. Benim hayatımın kahramanıydı babam.
Kardeşim ve ben her gece annemin sinirine karşı mücadele etme yollarını düşünürdük,lakin korkardık yine annemden,düşüncelerimizde bile...
Çok kavga ederlerdi bizim yüzümüzden annem ve babam,bazen kopacaklar diye çok korkardık...
Babam tartışıp kalp kırmaktansa,ortamdan uzaklaşmayı yeğlerdi.ama sonra annemin o siniri bizde patlatacağını bildiğinden geri gelir,ortamı ısıtmaya çalışırdı.Bitaneydi babam...
Hepimiz biliyoruz ki;
Annem de bizi canından çok seviyordu,anne bu,evladının yanında canının kıymeti ne ki? Ve biz...
Öyle çocuklardık ki,annesini de her şeyden çok seven ama bunu bile söylemeye cesaret edemeyen... Böylelikle ne annem bize ’sizi seviyorum canlarım’ diyebildi,ne de biz ona ’seni çok seviyoruz annecim’.
Farkındayım ki zaman bir dere misali,sular seller gibi,gidiyo işte...Geçiyo yani.Bir gün o cümleyi söyleyebileceğimiz bir annemiz olmayacak...
Gel gelelim biz öyle çocuklardık ki;
Tek hayalimizdi huzurlu bir ailemizin olması,mutlu olmak... Ve ben;
Öyle çocuktum ki...
Tek hayalim eskiden üzüntüden ağlattığım ailemi,şimdilerde mutluluktan ağlatmak...
Biz böyleydik,böyle çocuklardık;
Biraz üzüntü,biraz korku,biraz hayal,biraz,biraz içte kalmış cümlelerle büyüyen.
Ama,kimse bilmezdi ki;
İçimizde hep bir mavi vardı,hep bir umut vardı:HER ŞEY GÜZEL OLACAK