KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
kayıplar
çocukken varolan oyunlardan sıkılır yeni oyunlar üretirdik aklımız sıra..
ambarın önüne yığılmış buğdayın içine birşey bırakıp sonrada aramaya başlardık..kim bulursa onun olacaktı güya kayıp hazine..
her neyse artık o şey..
sonra uğraşır uğraşır bulamazdık aradığımızı..bulamadıkça sinirlenir birbirimizi suçlardık..kimin başının altından çıktıysa fikir yandı gitti yani..
ama geçmiş ola..giden gitti..bir kamyon buğdayın içinde neredeyse kendimiz kaybolacakken ufacık bir şeyi bulmak zaten mucize..
onu birdaha bulamayacağımızı düşünmediğimizdenmi yoksa kendimize olan güvendenmi ve yoksa çocukluğun cesaretindenmi kaynaklanırdı bilmiyorum..
ama daha çocuklukta bazı şeyleri kendi ellerimizle kaybedip sonra deli divane aramak gibi saçma bir hal içersinde olabiliyormuşuz..
bulamayacağımızı anlayınca başkalarına kızıp onu kaybetmemize sebep olduğunu düşünüp küsebiliyormuşuz bile..
hani daha o zamanlar korkmuyormuşuz kaybetmekten..
ve çocukken bile katlanıyormuşuz sonuçlarına..
ben annemin doğum günümde aldığı ufacık yaprak şeklinde altın küpelerimi atmıştım bir keresinde..bulamadım tabi..o zamanki yaşadığım korku endişe ve üzüntü yığınını düşündükçe hala içim ürperiyor şimdi..
ama sonrasında bir söz verdim kendime..hiç bir şeyi ve hiç kimseyi göz göre göre kaybetmek olmayacak hayatımda..sonrasında vicdan azabı çekeceğim hiç bir şeyi yapmayacak ve hiç kimsenin kalbini kırmayacağım..
yani ben sevdiğim hiç bir şeyi hiç kimseyi göz göre göre kaybetmeyeceğim dedim..
yaptım dediğimi..kendime verdiğim sözü tuttum..
ama bunun bedelinin böyle ağır ödetileceğini hiç hesaba katmamıştım..
ve düşünememeiştim keybetmekten korkarken kaybolacağımı..
YORUMLAR
Gecikmek bir trenin adıdır. Bir yolcunun mahlası belki. Gözlerini devirip uzaklara arayıp duran, elleriyle yüzünü temizleyen makyajını silen rüzgarın tanıdığıdır gecikmek.
Şimdi kaybetmek bulmak ve gecikmek koyun koyuna uyuyorlardır belki. Soğuktan koruyup soluk benizlerini. Sığındıkları mağara yalnızlıkla kubbelendirilmiş te olabilir.
İnsan kendi içinde dönüp durur bazan. Buyday tanelerinin arasına gizlenmiş hazineyi arayan bir çocuk gibi.
Geçen yazılarınızın birinde kısır döngüden söz etmiş, kendinizi tekrar ettiğinizi imaya kalkışmıştım. Şu okuduklarımdan sonra geri alıyorum o söylediklerimi. Demek buğday tanelerinin arasındaki kayıp hazineyi arıyor içinizin çocuğu. Kocaman bir özrü hak etti tarafımdan. Bence başka başka pek çok özür daha gerekli ya, ben kendiminkini dileyebilirim sadece. Geçmişin takma bacaklı takma düşlü takma hayalli kahramanları ve masalın kötü yürekli yok edicileri için susabilirim yalnızca. Tek yapabileceğimin de bu olması ne acı.
Bazan bir yazı anahtar gibidir. Kilidin karşılığıdır, idraki getirir. Sanırım buydu. Özür dilerim yeniden. Kaleminiz gayet net anlatmış iç yansılarını.
Oyun çağın geçti deli kıızzz:)
Ne kendini ne de başkalarını at.En önemlisi de başkalarını kaybetmemek uğruna kendini feda etme.Senden daha önemli kimse olmasın hayatında.Bencil ol birazcık,benciiiillllll!
marifet belki de insanın kendisini bulabilmesi..sen sende isen sorun yok demektir be usta...Bak yalnız değilsin işte kendin hemen yanı başında...
