Bu aralar sivri konuşmuyorum. Sert ifadeler kullanmıyorum. Kavgaya sebep olacak cümleler kurmuyorum. Toplum ahlakını bozacak öykülere değinmiyorum. İleri geri adımlar atmıyorum. Yalan yanlış beyanatlarda bulunmuyorum...

Ya bana ya bana deyip insanlarla bencillik oynamıyorum. Dedikodu yapmıyorum. Ağaç kesmiyorum. Başlar kırmıyorum. Kalpleri hiç kırmıyorum. Yerlere tükürmüyorum. Yol yol çalışan karıncaları ezmiyorum. Çiçekleri dalından koparmıyorum. Güllerin kırmızı veya pembe açmalarına saygı duyuyorum. Kayan yıldızlara ’’yazık oldu’’ demiyorum. Akılsız davranıp delilerle arkadaşlık sürdürmüyorum. Dostlarımı özenle seçiyorum. İtinayla yaşıyorum bu aralar...

Bir şeyden ya da bir kimseden korktuğum için değil bu halim. Bu yeni bir ben olabilir. Yeni bir doğuş, yeni bir merhaba olabilir...

Kendimi dinliyorum. Daha önce yazdığım şiirlerimi okuyorum. Daha önce karaladığım mısralarımı eleştiriyorum, eksik yanlarını kalın kalın çiziyorum. Kendimi bilmek istiyorum enine boyuna. Kendimle karşılaşmak istiyorum her haliyle. Kendimden kendimler çıkarmak ya da eklemek istiyorum. Çarpım tablosunu neden ezberlediğimi irdelemek istiyorum. Bölme işleminin mecburiyeti hakkında sözüm olsun istiyorum. Farklıysam sebebini öğrenmek istiyorum. Değişiksem artılarımı ve eksilerimi aynı çizgide bilmek istiyorum. Ve biri suçluysa o ben olmalıyım önce. Biri ayıp etmişse, ben ayıp etmiş olmalıyım önce...

Ne yazdığıma daha dikkat ediyorum. Ne söylediğimi ölçüyorum gözümde. Sözlerimi biçiyorum, tartıyorum kelimelerini. Harf harf sesleniyorum karşıki dağlarıma...

Ağzımdan çıkanın önce kulaklarımın duyması lazım. Geç de olsa bunu anladım. Anladım parlamamak, sinirlenmemek lazım hemen. Ayağa fırlayıp her yeri yıkmamak gerek...

Düşünmek gerek. Sakin davranmak gerek. Olup biteni önce tam anlamıyla anlamak gerek. Sonra yargılamak, yorumlamak ya da eleştirmek ve değerlendirmek gerek...




Mehmet Selim ÇİÇEK
22 Temmuz 2013, Kızıltepe