“Bana çiçek getirin,dünyanın bütün çiçeklerini buraya getirin.”

Bir köy öğretmeninin son sözleriydi bunlar.Son nefesinde bile içinde öğretme aşkı olan bir öğretmenin son sözleri.Kır ve dağ çiçeklerini,fesleğenlerini,Isparta güllerini hepsini hepsini istiyordu.Son bir ders verecekti onlara,son şarkısını söyleyecekti.Çiçeklerini istiyordu onları son kez sulamak,doya doya koklamak istiyordu.Yetiştirdiği bahçenin yarıda kalmasını tarumar olmasını istemiyordu.Solmasın istiyordu çiçekleri,koparılmasın,yetişsin yeni filizler versin istiyordu.

Son nefesinde bile öğrencilerin düşünecek kadar fedakardır öğretmen.Ne karlı yollar yıldırabilir onu ne de yokluk.

Bir annenin şefkatli elidir öğretmen.Anne kadar sıcaktır,onun kadar yakın,onun kadar merhametli.

Bir baba kadar yiğittir yüreği öğretmenin.Baba kadar koruyucu,baba kadar gözü pek.

Bir ulusun bütün umutlarını taşır yüreğinde.O ilericidir,O kurtarıcıdır.Dua kadar kutsaldır dillerde.

O Atatürk’tür; önderdir….
O Mevlana’dır;hoşgörüdür…
O Yunus’tur;bilgedir..
O Eyüp’tür,sabırdır.

Medeniyettir öğretmen.İrfandır.Bilimdir öğretmen.Cehaletin en büyük düşmanıdır.Hz.Ali’nin uğruna kırk yıl köleliğidir öğretmen.
O “umut”tur umut ise “gelecek”.
O Atatürk’tür….
O Mevlana’dır…
O Yunus’tur..
O,o ÖĞRETMEN’dir.

(Dünyanın Bütün Çiçekleri adlı şiirden esinlenerek yazılmıştır.)