"Anne olunca anlarsın" derdi annem...
Öyleymiş...
Anne olunca anladım...
İki kızı evlendi , oğlu askerde.
Biz olmadan nasıl yaşıyor annem , nasıl zor nefes alıyor ?
Anne oldum, anladım..
Gece gündüz demeden, uykusuz, yorgun, argın hiç tereddütsüz bakıp büyüttüğü bizler O’nu azıcık üzdüğümüzde nasıl canı yanarmış
ya da herhangi birimizin canı yandığında nasıl içi parçalanırmış...
Anne oldum, anladım...
Evlenmek istediğimde karşı çıkardı annem, daha küçüksün biraz daha bekle derdi.
İsyan ederdim, karşı gelirdim.
Meğer beni düşünürmüş annem. Evlilik zormuş, sorumlulukmuş , hasretmiş anneye babaya...
O’nun gözünde hala küçücük bebek olduğum için kaldıramayacağımı düşünürmüş ondanmış korkusu...
Anne oldum, anladım...
Anne olmak çok farklı bir şeymiş. Hep söylerlerdi.
İnsan sonradan aşık olup bu kadar bağlanacağını bildiği bir varlığa ilk doğduğunda nasıl da korkuyla bakabiliyor. O’na bakamama korkusu, sorumluluk, ya bir şey olursa’lar...
Tüm bunlar bir nebze de olsa ilk doğduğunda bebeğini tam sevmeni engelliyor. En azından bu benim için öyleydi.
Ama şimdi; gözümü kapadığımda bile O’nun o güzel yüzü, gülüşü, minik elleri, ayakları canlanıyor hayalimde. Yanımdayken bile özlüyorum kokusunu. Bir kere öpmek yetmiyor.
Bir daha bir daha bir daha...

Anne olmak çok farklıymış...
İnsana bir çok özellik katarmış. En başta güzelleşiyorsun bir kere.
Tüm anneler KRALİÇEDİR. Çünkü Prens/Prenses dünyaya getirmiştir.
Uğraşsanız bütün hayatınız boyunca bir anne kadar güzel olabilir misiniz?
O’nun kadar güzel kokabilir misiniz?
Anne olmak olduğundan kat kat daha şefkatli olmakmış. Daha merhametli, daha duyarlı. Senin çocuğun olmadığı halde başkasının
çocuğu için endişe taşır mısın? Üzülürsün sadece. Ama anne olduğunda başka birinin çocuğuna bile bir şey olduğunda için acır. O’nu anlamak terimi bu noktada gerçekten O’nu anlamaktır. Kendini O’nun yerine koymaktır. ’Ya benim bebeğime de bir şey olursa’dır. Başkasının bebeği için içimin parçalandığını hissedip ağladığımda anladım.

Anne olmayı kelimelerle anlatamazsın mümkün değil.
Sabahlara kadar uyumayıp, sabah yine hiç eksiksiz sevebilmektir ’Anne Olmak’. O’nun için endişe taşımaktır.
O’na bakarken ağlamaktır; mutluluktan, sevgiden, korkudan, O’na gelecek zarardan.
Tek bir gözyaşının içinde saklıdır tüm bunlar.
"Anne olunca anlarsın" derdi annem.
Anne oldum anlıyorum.

Ve annemi daha büyük bir aşkla, daha büyük bir hasretle seviyorum.
Hiç bir şeyin değeri kaybedilmeden, ya da ayrı kalınmadan bilinmiyormuş.
Bir şey daha var anne olmakla ilgili.
Anne olmak güçlü olmakmış, dayanıklı olmakmış, sabretmekmiş.
Annemin çocuklarından ayrı olduğunda nasıl yaşamaya çalıştığını düşündüğümde anladım.
Çocukların hayallerinde çizgi kahramanlar vardır ya.
Aslında en güçlü, en süper, en sihirli kahraman annemmiş...
Anne olunca anladım...